Kalbimi döven acının elinden, canıma değen ağrı sarıyor tüm bedenimi. Suya imza atmak gibiydi benim ömrüm, öylesine beyhude geçen...
Bahçemde kır menekşeleri, penceremde ay ışığı hiç olmadı. Sıkıntı ovalarından, ıslak aşkların buharlarından geçtim. Havanda umutsuzluk dövmekten yoruldukça, yapay ağaçları çınar yapmaya çalışmışım kendime ve yine beyhude yere... Sanki ben bitmek bilmeyen, kopkoyu bir gece...
Hayatın gizli ve karanlık köşelerinin viranlığındayım artık. Günün öğünlerine korku sıkıştırıp, öylesine, sırf iş olsun diye umutlarıma günde beş vakit cenaze töreni düzenliyorum. Alıştım, istemiyorum artık parkların güneşli kısımlarını, çürüyen yerlerimle gezip duruyorum.
Kitaplarda, hayatın gerçek yüzünde " ölmek " diyorlar buna, yeniden defalarca üst üste... Sanki ben bitmek bilmeyen, kopkoyu bir gece...
Tuğba Topal
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.