İşte yine sensiz bir gece daha. Ağır geliyor sensiz yaşamak. Uzaklardasın, çok uzaklarda. Gönül limanım bomboş. Her gün gözlerim dalar gider ufuklara. Ufukta hep mi acı olur, hep mi ayrılık olur, hep mi sessizlik olur, hep mi sensizlik olur? Ağır ağır esen sonbahar rüzgarları getirir mi seni bana? Yere düşen her damla gözyaşım gönlümdeki sonbahar kuraklığını dindirir mi? Her geçen gün yüzümdeki kıvrımların derinliği artıyor, tıpkı aramızdaki mesafeler gibi. Ben sana yaklaştıkça sen uzaklaşıyorsun. Elimde bana baktığını varsaydığım fotoğrafların var ya, tek sırdaşım onlar işte. Uzun uzun bakıyorum gözlerine, biçare bakıyorum, korkuyla bakıyorum, umutsuzca bakıyorum. Dipsiz bir kuyuya düşüyormuş hissi veriyor gözlerine bakmak. Her gece elimden tutup kurtarır diye umut ediyorum. Gönül limanıma beklediğim gözlerin tıpkı ufuktaki yalnızlık gibi korkutuyor beni. "Gel" demenin bu kadar zor olduğu bir hayatta gitmek bu kadar mı kolay?