Yüzüme gölgeler iner karanlığımı duymazsın.."Gölgeler de incinir elbet, canları acır, Düşünürüm sende düşün" diyerek açtım bu kitabın sayfalarını henüz H.A.T dediğimiz üstadın sözleri araya girmeden önce. Ki bu sözler beni düşünmenin gölgesine doğru bir yola koydu . Sanki karanlığın en güzel yansımalarıdır der gibiydi bu yol..
Yüreğimin çayını demlerken gözlerimde , gölgeler de bir başka bakar gecelere..
Yok olmak? Varlığın yokluğu mu zordu şu gölgelere? Yoksa kayıp bir limanken kaybolmak mı zor gelirdi kıyısında bekleyeni olan bu gölgesizlere..? Kim bu gölgesizler "sizler mi" yoksa bizden öte "kimsesizler" mi ama hep nedense "siz" diyerek yok sayıyor biz gibileri... O halde çeviriyorum sayfamı çok düşündürdün beni diyorum bu kitabı bana yüreğinden bir parça getirmişçesine hediye eden yüreği güzel adama .(M.P)
" Gölgeler de kendi aralarında konuşmuşlardı " diyor Hasan Ali sanki fazla düşünme zaten yokluğun sebebi düşünmenin düşüncesizliği der gibi... İlerlemeye nefesim mi yetmiyor yoksa bu dÜnyaya bir nefeslik can için mi geldik diye geçiyorum bir başka gölgesize.. O anda sokaklar daralıyor, binalar çoğalıyor, insanlar git gide kayboluyor.. Ne de olsa "Sokaklar bile düğümlenmişti sanki, hepsi dönüp dolaşıp kendine çıkıyordu." Bak diyorum şu işe sokak bile kendi kendinin yansımasını bulurken kendine.. Biz "ey insanoğlu" hangi sokaklarda kaybettik kendimize sığındımız o gölgeyi. "İnsanlar" diyordu Hasan Ali "insanlar" aldırma "onlar her şeyi görmekten körleşmişti."
Sonra bir köye rastlıyorum kapısında bekçi, odasında muhtar ve kaybolmanın eşiğinde onlarca Güvercin. Kiminin kanadı kırık ,kimi uçmadan düşmüş yeryüzüne. Ama nedense kaybolmayı tercih etmiş "yerin yüzünde". Sanki bu yüz mavinin değil bir ölünün kireçli yanı der gibi deliye boyamış Cennetin Oğlunu gönüllerde.. "Kaaarr nedeeennn yaağğaarr karrr.?" Sahi yahu neden yağar bu kar , neden o gelince kaybolur tüm gölgeler. Kim bilir belki de yokluğu yoklukla örtmek için yağar bu kimsesiz bedenlere..
Devam ettim nefesimi son zerresine kadar harcayacaktım ki birden aynalara çarptım parmaklarımı kanatırcasına. Her bir akan kan mürekkebin izinden bir parça taşıyordu satırlara. ve şöyle diyordu bana" herkesin, asla göremeyeceği halde görmek istediği kayıp bir yüzü vardır." O halde diyorum ki nerdesin ey görmek istediğim o yüz ya da nerdesiniz "sizler" sizin gibi gölgesine sığınıp da insanlığı kendine dahi unutturacak "gölgesizler"... Ne anlatsam"az"kalır. "az"ın yanında da çokluk hiç kalır. dilerim sizlerde kendi hiçliğinizi bu satırlarda bulabilirsiniz. Ve yine yeniden teşekkürlerimi sunduğum https://1000kitap.com/Metinnn sözüyle sonlandırıyorum bu gölgesiz kalemleri.. " Gölgeler asla ölmez". Gölgenize bakın size kim olduğunuzu anlatacaktır. teşekkürler..
