Dün gece 16 aylık kızım Aliye Sena, uyku vakti (ve uykusu) gelmesine rağmen legolarını görerek onlarla oynamak istedi. Mızırdanarak lego çantasını yanımıza getirdi ve fermuarını açmamızı bekledi. Hayır, uyku vakti demenin veya çantayı elinden almanın sadece ağlamasını arttıracağını görebiliyordum. Duygularını anlayıp ona yansıttım. Legolarınla oynamak istiyorsun öyle mi dedim. Bir anda mızırdanmayı kesip yüzüme bakarak "hı hıı" dedi. Getir çantanı yatağının yanına koyalım, sabah oynayabiliriz, ne dersin dedim. Beraber çantasını taşıdık ancak hâlâ bir anlaşma sağlayamamıştık, çantanın sapını sıkıca tutmaya ve açmamızı beklemeye devam ediyordu. Çantayı yatağının içine alabileceği, istediği yere koyabileceği gibi konularda seçim yapmakta özgür olduğu ancak çantanın şu an açılmasının bir seçenek olmadığını tekrar tekrar güzelce ifade ettim. En son annesi kucaklayıp kaldırırken hâlâ çantanın sapından sımsıkı tutmuş çantayı havada peşinden gezdiriyor ve gözleriyle benden bir yol çare bekliyordu. Nihayet ışık söndü, tutarlı ve kararlı tutumumuz yüzünden çantayı fazla ağlamadan bıraktı. Evin tutarlı ve makul kurallarının olması, anne ve babanın birbirinin kurallarını delmemesi önemli. Çocuğun duygularının farkında olunduğunun kendisine yansıtılması daha önemli. İşte o zaman sıkıcı ama onların iyiliğine olan kurallarımızı anlayışla karşılıyorlar. Zamanla ve kısmen :)
·
18 görüntüleme
Bir şeyi çok farkedip hayret ediyorum aktarayım özellikle kalabalık yerlerde çocuk çatlayana kadar ağlıyor anne ve baba genelde sana şeker alayım mı? Al oyuncağını hadi sus? Aman bir sohbet ettirmedin gibi cümleler sarf ediyor. En çok üzüldüğüm ise markette kadın telefonda biri ile tartışıyor o sıra çocuk hiç susmadan ağlıyor telefonu kapatıp basıyor tokatı. Bu olaydan sonra kendime gelememiştim bir iki gün. Pasif travma mı dersiniz ikincil travmamı bilmiyorum galiba yaşadığım. Ebeveyn olmak gerçekten büyük sorumlulukları beraberinde getiriyor. O yüzden yetişkinle çalışmak çocuktan daha kolaydır. Kendimi asla çocuklarla çalışacak düzeyde görmüyorum. Çünkü çok özel ve pamuk ipliğine bağlıdır dünyaları.
Öyle gerçekten. Böyle aileler ya rehabilite edilmeli ya da çocukları ellerinden alınmalı. Daha dün bir anne geldi 9 ve 10 yaşında iki oğluyla. 9 yaşında oğluna sen de ona vursana diyerek diğerinin gözü önünde onu öpüp okşuyordu ve büyüğüne de seni terketmemek için uğraşıyorum, onun için buradayım diye bağırdı önümüzde. Biz şok.
4 sonraki yanıtı göster
Bir şu olaya baktım. Bir de kendi annem ile babama ve çocukluğuma... Biz bayağı aksiyon içinde büyümüşüz ya hu! Tebrik ediyorum bu arada. 😊
Haha :-D Biz de öyle büyüdük.
4 sonraki yanıtı göster
Tek korkum birgün gözlerine kalbini okuyan insanların bakamayacak olması...
Keloğlan filmlerindeki gibi birkaç etaptan oluşan testler mi hazırlasam :))
1 sonraki yanıtı göster
Canim dedem "sizi hokkabazlar!" Diye bastonunu bir kapardi sıkıysa uyuma 😀
Oyun yapıyormuş işte sizinle, ne güzel. Canavar oyunu deniyordu sanırım başlık olarak.
1 sonraki yanıtı göster
Az evvel yeğenimi Sezen Aksu'nun sen ağlama şarkısıyla uyuttum (daha 8 aylık)
kesinlikle duygularının farkındayım... mı acaba? Başka açıklama yapmamalıyım sanırım. Sizi tebrik ederim...
Bebeklerin ritmi farketme ve tutma yeteneklerini anne karnında kazandıkları biliniyor. Şarkı, ninni, tekerleme seviyorlar ve gelişimlerine çok faydalı kesinlikle.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.