“Herhalde insan,yapısı gereği doğaya uygun değil.Karşısında el değmemiş bir doğa bulursa o doğadaki yaşam ona çok yorucu gelir,dolayısıyla daha iyi duruma getirmek amacıyla o doğayı bozar.Onu iyileştirince,yani bozunca,bozulmamış bir doğaya özlem duyar.Aynı şey duygularımız için de geçerlidir.Onları nasıl kullanacağımızı bilemeyiz.Hiçbir şey olmazsa canımız sıkılır,bir şey olursa da hemen bize fazla yüklenildiğini düşünürüz.”
.
Margit Schreiner,altı yıldır her eylülde arkadaşlarıyla birlikte Hırvatistan’ın ıssız bir adasında bir ay geçiren orta yaşın üzerindeki bir çifti anlatıyor.Ama beklenmedik bir durum var,2013 eylülü farklı geçecek.Eski dostlarının kızı Sarah,köpeği Habibi ile birlikte eşlik edecek onlara.
.
İki ana karakterimiz var,Sarah ve Bruno’nun eşi.Sarah geçmişiyle ve yaşadığı travmalarıyla yüzleşmeye çalışırken; Bruno’nun eşi ise yazma sancıları çekiyor.İki kadın da birbirini anlamıyor ama anlamak bir zorunluluk değil.Sarah yazdığı günlük ile ulaşıyor ailesinin eski dostuna,o ise kucak açtığı şefkatli kollarıyla Sarah’a..
.
Bir ay boyunca yaşanılanlar,ada hayatı,konuşulan konuların aslında ne kadar derin olabileceğini görüyorsunuz.Hızlı okunmasıyla birlikte kolay sindirilebilen bir kitap olduğunu düşünmüyorum.
Özellikle Sarah’ı yaşadıklarına odaklandığımızda..
