Polisiye kitaplarda önceliğim kendine özgün bir kurgusu olması. Artık aynı kurgu üzerine dönen kitaplardan fena halde sıkılmaya başladım. Polisler, seri katiller, maktuller, deliller peşinde koşan dedektifler, cesetin yanına bırakılmış bazı cisimler veya cesette bulunan işaretler, polislerin özel hayatları, depresyona girmiş dedektifler, çok fazla detaylar, detaylar yine detaylar...
Karakterlerin her bir hareketi önemlidir, tamam. Tamam da, karakterlerin duyguları ve fiziksel haraketleri bu kadar da ayrıntılı yazılmaz ki. Şükür beyin özürlü değiliz. Anlıyoruz. Sol elini cama yaslaması, bir gözünün seğirmesi, başını bilmem kaç derece eğmesi, sağ ayağıyla gazı köklemesi, iç dünyasında yaşamış olduğu duygusal tepkiler vs. Bir sahneyi anlatırken bunu sayfalar dolusu anlatarak okuyucuyu bunaltmak ne derece doğru? Hiç dikkat ettiniz mi, dünyaca ünlü yazarlar fiziksel özellikleri bahsetmezken kurmuş olduğu güçlü karakteler ve güçlü kurgular sayesinde bu üne sahipler.
Ayrıca yemeğe fazla baharat atarsanız, yerken zehir gibi bir tat bırakır ağızda. Ne kadar aç kalsanızda o yemeği yemeye devam edemezsiniz, tabağı köşeye çeker sofradan kalkarsınız.
Bu kitabı okurken de bir çemberin içinde dönüp durdum ancak çemberin merkezinde çıt yok, tek bir adım ilerleyemeden bitirdim kitabı. Hem de bol baharatın olduğu bir yemek yemişim gibi, ağzımda acı bir tat bırakarak.
