Hastanede zaman geçmez. Özellikle akşamları. Oyalanacak bir şeylerin yoksa inat eder, öylece durur. Bir türlü geçmeyen zamanın vazodan hiçbir farkı yoktur. Koyduğun yerden kaldırmadığın sürece oradadır. İçine çiçek koymuşsun ya da koymamışsın değişmez. Sadece durur. Zaman, soğuk bir cam olarak vardır ve ağırdır. Sessizlik, bıçak keskinliğinde bir ambulans sireni ya da acil servisten kopan çığlık bazen hayatı sorgulaman gerektiğini hatırlatır. Yaşıyor olmaktan utanırsın, saklanacak kuytu köşe arar, bulamazsın. Ortadasındır. Ortada olma halinin utancı başka hiçbir şeye benzemez. Hırsızlık, dolandırıcılık, yalan hepsi solda sıfır kalır. Buna hayat diyorlar, ötesine yaşamak.
Sayfa 13Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.