Yazarın okuduğum ilk kitabı Nohut Oda. Beş farklı öykü anlatılmış, aynı psikolojideki bir insanın beş farklı hayatından beş farklı hikaye gibi, yazar belki birşey deniyordur bilemiyorum ama okur olarak tadı kaçıran bi husus olduğunu düşünüyorum bunun. Uzun betimlemer vardı, betimlemeleri severim, hikayeyi kafanızda bütünleştirmenizi sağlar ve kendinizi tamamen hikayenin içinde hissedersiniz evet ama bu betimlemelere öyle birşey katmalısınız ki sıradanlıktan kurtulsun, mesela son öyküde bahçeye girişi ile kapıyı açmasının anlatılışı 2 sayfa sürüyordu ve burada da anlatım "elimi uzattım, fermuarı kavradım, çantayı açtım" gibiydi, bu etkisiz ayrıntıların uzun betimlemesini okumak hem hikayeden koparıyor hem de ellerin boş bitiriyorsun okumayı. Yazarın tespitleri var daha güzel ve zekice kurgulanarak aktarılmayacak şeyler değil. Kalanlar'daki tespiti çok iyiydi. Teşne ve tahnit kelimelerini bu kitapta gördüm ve sözlükten bakıp öğrendim bu bir kazanım benim açımdan ama o kadar sıradan yazın içinde bu kelimelerin sırıttığı kanaatindeyim, bir yazı bu konuda da bi bütünlük taşımalı diye düşünüyorum.
