Soljenitsin bu kitabında özetle namuslu, işini yapmaya çalışan insanların mevki ve menfaat düşkünü, milli çıkarlardan uzak Sovyet bürokratlar tarafından nasıl harcandığını anlatıyor. Doğru ile yanlış, haklı ile haksız arasındaki çatışmaları, bireylerin bürokratik ve katı bir sistemde özgürlüğünün sınırını çok basit bir örnekle okuyucuya aktarıyor. Bunun için de kendine taşrada bir elektronik okulunu seçiyor. Bina öğrencilere yeterli gelmeyince ek bir bina yapılıyor. Üstelik bu binanın yapımında tüm öğrenciler çalışıyor. Yaz tatillerini yeni binalarına kavuşmak için feda ediyorlar. Onlarla birlikte okul yöneticileri de aynı kaderi paylaşıyor. Tam taşınmanın arifesinde okula bir komite gönderiliyor, size bu(eski) okul yeter de artar diyerekten yeni bina ellerinden alınıyor. Sağlam bir gerekçe gösterilmiyor, okul müdürü yeterince aydınlatılmıyor, sadece dava uğruna, devletin ve halkın yararına deniyor. Öğrenciler aldatılmıştır, umutları ve hayalleri yıkılmıştır. Bundan sonra okul yöneticilerinin adalet arayışı başlıyor. Ama kimi kime şikayet edeceksin. İdareciler hak arayışına girişiyor ama tüm çabalar sonuçsuz kalıyor. Bir takım yöneticilerin şahsi hesaplarına karşı verilen adalet arama mücadelesi maalesef devleti sömüren kişilerin lehine sonuçlanıyor.
