Beşiktaş’taki balkonumuzun bize sunduğu 3 metrelik göğe bakıyorduk. Şehir uğulduyordu aşağıda. Şehrin sesi güzel geliyordu bazen. Ben burdayım merak etme, diyordu, yani bazen. Duymayınca özlüyordu insan o sesi. Ama onu özlemeyi seviyorduk en çok. Ona geri dönünce bi kıymeti olmuyordu. Herşey öyle değil mi biraz da? Yokken daha güzel değil mi herşey? Uzaktan bakınca daha sevilesi değil mi? Şehir de, doğa da. Galiba insan aklı dayak istiyor. Başka bir şey değil. Şöyle temiz bir dayak.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.