Oğuz Atay'ı okumaktan hep korkmuşumdur. Dili ağır ve sıkıcıdır, ben okumam ki onu, derdim. Ne aptallık etmişim. Sen nasıl bir kralsın Atay diyorum şimdi. Öl de ölelim senin için. Kafandaki oyunlara beni de kat. Albay Hüsamettin'i benimle de tanıştır. Bir iki sohbetin belini bükelim. Bilge ve Sevgi'yi de çağır onlar da olsun. Sen kimi sevdiğine karar veremedin beraber bulalım ne dersin? Ne çok şey var sana dair. Çok erken gitmişsin bu dünyadan. Halbuki ölmekten korkardın sen. Hazır değildin gitmeye. Nasıl desem... Bilemiyorum. En çok Albert Camus'u sevmiştim yıllar önce. Kimse yerini alamaz diyordum. Şimdi sen de onun kadar belki de daha fazla yer edindin bende. Kafan o kadar karışık ki bu yazar ne çok bana benziyor dedim. Bende her şey daldan dala. Kahramanımız Hikmet Benol o kadar aykırı bir tip ki roman boyunca onun gibi olmak istedim. Özenilecek bir tarafı yoktu belki yine de çekiyordu. Hikmet yorgundu, yalnızdı, fakirdi, kimsesizdi, terk edilmişti... Sonu böyle olmamalıydı oyunlarda yaşamalıyıdı. Oyunları uğruna feda etmemeliydi. Herkese sayıp sövesim var. Hikmet'in ruh hali bulaşıcı galiba.....

Tehlikeli OyunlarOğuz Atay · İletişim Yayıncılık · 202230,9bin okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.