Cinayet kitaplarında ideal sayfa sayısının 200-250 olduğunu düşünürken bu fikrimi ilk yıkan Tess Gerritsen'ın kitapları oldu.Kurgu uzun da olsa, birçok karakter de karışsa olayın içine, soluksuz okunan dedektif romanları yazıyor kendisi. Yanıldığımı anladığım ikinci yazar ise Sayın Grange oldu. Kızıl Nehirler kitabını sadece beğendiğimi hatırlayacak kadar uzun bir süre önce okumuştum. Annemin kitaplığından bana sürekli Grange kitapları göz kırpsa da "yaa bu kadar uzun dedektiflik romanı mı olur sıkılırım" diyerek görmezden geliyordum. Taa ki Sevgili https://1000kitap.com/AnnaHeymes Jean Christophe Grange Okuma Etkinliğiyle gelene kadar. Grange'i, kalemini ve kitaplarını öyle ballandıra ballandıra anlattı ki bir bakmışım adım lisetede :)) Burdan https://1000kitap.com/AnnaHeymes 'ye de teşekkürlerimi sunuyorum. :) Kitaba gelince... Okuma sürem bayağı bi' uzadı,araya başka kitaplar girdi,o kitaplar bitti ama Koloni bitmedi...Kitap sıkıcı mı? Değil. Kurgu çok güçlü, hikayede boşluk yok ve cinayet silahı son sayfalara kadar gizemini koruyan, bugüne kadar okuduğum en orijinal silah. Roman 60'lı yaşlarda Kasdan ve ona göre çok daha genç olan Volokine adında iki alakasız insanın ortaklığıyla ilerliyor.Birbirleriyle alakasız oldukları kadar davayla da ilgileri yok zira birisi emekli olmuş diğeri de meslekten uzaklaştırılmış vaziyette ancak meslek sevdası işte...Bu sebepler onları durdurmuyor ve (hafiften spoiler!!!) kendilerini bilimsel araştırma adı altında çocuklara işkence ederek "yalnızca ses gücüyle yapılabilecek bir suikastın" peşinde olan bir tarikatın gizemini çözmeye çalışırken buluyorlar. Çocuk kaçırma mı dersiniz eski hesapların kapatılması mı dersiniz başından beri tanıdığınız karakterlerin aslında tanıdığınız gibi olmaması mı dersiniz hatta belki çocuk katiller bile olabilir,kim bilir?... ;) Heyecanı dorukta tutacak bu tür olaylar kitabın içine serpiştirilmiş halde bu da aslında kitabı akıcı kılıyor... Kitabı uzun sürede bitirmem yazarın kalemiyle ilgili değil, heyecanlı yerlerde; yeni bir şeyin ortaya çıkacağını anladığımda, bir süre ara vermek ve merakımı daha da cezbetmesine izin vererek bir süre sonra daha yüksek bir motivasyonla kitaba dönmek Senai Demirci'den kaptığım bir teknik... Velhasıl kelam Grange'in ellerine sağlık. Kitap son sayfasına kadar kendini okutuyor ve konusu alışılmışın dışında. Sözlerimi kitabın 304. sayfasına ait bir alıntıyla noktalıyorum: "Beni şaşırtan, yaşamın içindeki ölümün korkunç haksızlığı değildi.Tam tersine. Ne dereceye kadar yaşamın ölümün bir parçası olduğunu, ne dereceye kadar yaşamın küçük bir parantezden ibaret olduğunu anladım." selametle.

KoloniJean-Christophe Grangé · Doğan Kitap · 20096bin okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.