Modern ulus devletlerini, askeri güçlerinin istihdamı açısından ikiye ayırmak mümkün: Birincisi dişlerini ve tırnaklarını kendi öz evlatlarını yemek için kullanan devletler. İkincisi bu şeyleri ülkeyi dış düşmana karşı korumak için kullanan devletler.
Birincilerin orduları hep politize olmuş ordulardır ve tüm doğu ülkelerinde görülürler. Bu ordu tipi halkına karşı bir azınlığın ya da azınlık ideolojisinin temsilcisi olarak yurdu düşmanlara karşı değil, resmi ideolojiyi vatandaşına karşı korur. Eğer o ülkede demokrasi yoksa ilelebet iktidarı da hükümeti de elinde tutar. Eğer o ülkede gerçek demokrasi yerine "demokrasicilik" oynanıyorsa, güç merkezi "iktidarı" değil yalnızca "hükümeti" sivillere devreder. Hükümeti devrettiği siviller gerçek güç merkezini bir an unutup "Hakimiyet Milletindir" diyerek iktidarı istemeye kalkarlarsa, küçük kıyamet için düdük çalar. Bu düdükten sonra "hükümet" de "iktidar"ı elinde bulunduran merkez güce iade edilir. Darbe, işte bu sürecin resmi adıdır ve bu paragraf Tanzimat'tan sonraki Anadolu tarihinin en kısa özetidir.
Sayfa 492 - Düşün YayıncılıkKitabı yarım bıraktı
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.