Josef Bloch tanınmış bir kaleci.Bir gün gittiği iş yerinden kovulduğunu öğreniyor ve “vakit öldürmeye” başlıyor.Gittiği her yerde kendini daha yalıtılmış hissediyor, öldürülen bir kızın hikayesinde buluveriyor kendini, her nesneyi maddi değeri ile ölçen bir vergi memuru ile karşılaşıyor, kaldığı oteldeki düzeni izliyor. Ve bunları yaparken biz onun ensesindeyiz.Attığı adımın bir adım gerisinde.Ama asla adımlarını şekillendirmiyoruz, yaptığı en ufak bir eylemi dahi yargılamıyoruz. Çünkü hangi dil buna yetkin ki? . Peter Handke ile nihayet tanış oldum.Bu görkemli bir tanışma değil, aksine sıradan ve gündelik işlerimin arasında bir göz değmesi şeklinde oldu. Yarattığı anlatım tüm kılçıklarından arındığı için, yağmur suyu kadar berrak olduğu için. . Pek çok kişi için ağır bir okuma süreci yaratabilecek bir anlatımı var Handke’nin.Benim için ise “bak bu da mümkün” dedirtecek bir farklılık sundu diliyle yazar.Birbirini takip eden düşünceler bir kaçışın parçası olmakla birlikte aslında hiçbir durumu da betimlemiyor. Dilin, kelimelerin, benliğin meydana getirdiği eksik gedik ne varsa bu farklılıkla kavrıyoruz. Kalecinin penaltıyı atacak oyuncunun duruşunu izleyip; topu hangi köşeye vuracağını kafasında canlandırmasındaki ikircikli durum gibi. “Bu köşeye atacak.ama bu köşeye atacağını hissettiğimi görebiliyor.o yüzden ters noktayı seçecek..belki de?”.. . “Kendisini algılayan bilinci o kadar şiddetlenmişti ki bütün vücudunda hissettiği bir dokunuş duygusuna dönüşmüştü; sanki bilinç, sanki düşünceleri kendisine sataşmış, üstüne yürümüş, saldırmışlardı. Savunmasız, kendini savunamayacak bir halde yatıyordu işte; içi iğrenç bir biçimde ters yüz olmuştu: Yadırgatıcı değil, sadece tiksindirici bir başkalıktı.Bir hamlede olmuştu olan, bir hamlede doğallığını kaybetmiş,bağlamından kopmuştu.”

Kalecinin Penaltı Anındaki EndişesiPeter Handke · Ayrıntı Yayınları · 2016502 okunma

·

434 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hülya Açılan