Her insan Heba olacağını bilerek gelir dünyaya.."İnsan yandığı vakit yürek gövdenin içinde değildir de, gövde yüreğin içindedir belki.."
İnsan, heba denilen felakete uğramadan önce yansır kendine, yansımalı belki de..
Her bir kırılışında dağılmalı kederle, acı çekmeli, neden acı çektiğini bilmeden kimsesizce kalmalı kendinde..
Sonra bir baba yaratmalı kendince ona sığınmalı "sığınmak" salt gelse de kimilerine bir baba işte, sarılmalı o bedene.. Ne de olsa mutluluk zor mesele.. "İnsanı hep hafiflettiği söylenir ama bence sevinmek ve neşelenmek yorucu bir şey" Öyle tabi ya ne zaman neşelensem ardı arkası kesilmeyen bir yorgunluk birikiyor yüreğimde. Sanki "sen misin mutlu olan" diye vuruyor kazmayı kalpime . Kazma ki içi keder dolu, elem dolu ..Güneş de almış başını gidiyor bu günlerde. "Güneş sessizliği insanın genzini yakacak kadar ısıtıyor..."diyor Hasan Ali'de belki de Ziya söylemiştir diye gidiyorum işte bende o sessizliğe..
Ziya; Heba'nın baş düşmanı.. Rüyada Binnaz Hanım dolduruyor bir bardağa içini, "al Ziya diyor bak gör ben onca yıl çalıştım bu bina var ya benim eserim ama sor Ziya ne haldeyim.." Çocukluğu koşuyor ardına "katilsin sen ziya" nasıl öldürürsün maviyi bir kuşun kananında demeye kalmadan saati çıkıyor dakikaların arasından. Kader, keder oluyor gözlerimizin buğusundan.. Bu anlarda arar ya insan en çok annesini.. "Bildiğim şu ki, ben her defasında derinliği kestirilemeyen karanlık bir uçuruma yaklaşıyormuşum hissiyle yaklaşırdım annemin yanına."İşte bir annenin gözlerinden düşmek gibiydi bizimkisi de. Yine yalnız ve hep yalnız...
Sürüyorum gönlümü satırlara tam gözlerimi kapatacakken Ziya çıkıyor asker edasıyla karşıma.. Askeeeerrr demeye kalmadan bir tokat serpildi insanfsız insan sıfatlılardan.." Gördüğü hatalar yüzenden değil de, bu teğmen insanlara, insanlara neden dayak attığını anlamak için dayak atıyordu sanki." Ağlama ziya, yıkma kendini, onurunu derken " Neticede, hakimler yıllarca orduya hizmet eden sicili temiz bir komutana mı yoksa senin gibi iki haftalık acemi bir ere mi inanırlar bilemiyoruz." evet bilemiyoruz neden adalet adını aldığı yerden hüküm vermiyor bize...bu yüzden mi bize zulüm edenlere karşı hep gülmek zorunda bıraktı hayat
..Sonra gerçek nedir diye arar olduk içimizde.. " Biliyor musun Ziya, bu yaşadıklarımız bana gerçek değilmiş gibi geliyor. Gerçek fazlasıyla hissedildiğinde insana her vakit gerçek değilmiş gibi gelir." diyor Ziya.. kendi çocuğunu öldürdüğü kuşun ahında saklarken buluyor kendi gerçeğini de..
Bu kitabı elimden bırakmamak için o kadar uzun sürede okudum ki, sırf bitmesin diye geri dönüp yaşamak istediğim bölümler oldu. Bir bölümünü kimi zaman parkta okurken kimi zaman trenin penceresinden bakarken... Tam da oturduğum yerin karşısında ,okuduğum satırlardan birinin altını çizerken, karşımda alnı çizili bir Ziya.. Tam da ineceğim noktaya gelmişken durdu tren, arkamı döndüğümde o yaşlı amcayı göremedim. belki de metafordu kim bilir.. Yazacak o kadar çok şey var ama sessizliğe sığdırıyorum satırlarımı bundan sonrasına. Çünkü ben yaşadım Ziya'yı dilerim sizlerde yaşar ve yaşatırsınız her zaman bu büyülü rüyayı..
Her insan Heba olacağını bilerek gelir bu dünyaya.Ve bir gün bi karaltıda alacak beni Ziya gibi yanına..
Keyifli Okumalar dilerim..Ve bana bu kitabı hediye eden gönlü güzel insan https://1000kitap.com/Metinnn en içten dileklerimle teşekkürlerimi sunarım..
