Öncelikle bu bir roman değil, anlatı. O yüzden olacak ki, kurgu yok. Giriş, gelişme, sonuçtan oluşan bir akış yerine şimdiki zamanda akan düşünceler ön planda. (Evet düşünceler, olaylar değil) elbette düşünceler de olmalı ama bence akışla birlikteyse anlamlı. Anlatım çok kopuk. Yer, zaman mevhumları bulanık. Karakterler de öyle. Dolayısıyla yazarın kafasının içine bir türlü giremedim. Girmeye çalıştım aslında ama kapıdan bakabildim, zira içerisi epey puslu ve dağınıktı. Neredeyse iki sayfada bir ağrıyan dişinden bahsetmesi, kasvetli anlatımı, ‘ölümü ölmek’ gibi sıradışı görünen ama aslında -bana göre- çok yanlış kullanımları, tekrarladığı tasvirlerinin sıkması gibi nedenlerle kitabı, içi daralmış, auram değişmiş vaziyette bitirdim. Kelimeleri ve cümleleri, empati yapmama da yetmedi. Yazarın, Yaşamın Ucuna Yolculuk’tan kastettiği, Cesare Pavese’nin intihar ettiği Roma Oteli’nin 305 numaralı odasına yaptığı seyahat aslında. Yani o oda, yaşamın ucu. Tüm şehirleri o odaya varmak için geziyor. Fakat seyahatleri sırasında yaşadıkları da, okurun kafasında bir tablo yaratmaktan çok uzak. Yani sahneleri, kafası son derece karışık birinin gördüğü bulanık ve karanlık bir rüyayı izler gibi okudum. Yorumlarda dünyanın en iyi kitabı olduğunu söyleyenler olmuş. Çok şaşırdım. Elbette kişisel bir görüş fakat bu kadar büyük bir iddiayı ben kendi adıma temellendiremedim maalesef. Fakat elbette yazarın kalemine sağlık diyor ve ışıklar içinde uyumasını temenni ediyorum.

Yaşamın Ucuna YolculukTezer Özlü · Yapı Kredi Yayınları · 202112bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Selin