Zamanın kırbacına,hırslara,sonu gelmeyen koşuşturmalara,şehvete,aç gözlülüğe,insanın esir gibi çalışmasına,kendisinden gitgide uzaklaşmasına,yabancılaşmasına,mevkiye,makama, haset,cimrilik,bencillik ve dalkavukluğa atılmış bir tokattır Oblomov!
İnsan nedir,nasıl yaşamalıdır?
Hayallerinin peşinden koşarken kişiliğinden,karakterinden ve inandığı değerlerden sürekli tavizler verip binbir türlü engele rağmen eksile eksile savaşmalı mı? Yoksa tabiatın zekasına güvenip kendisini uyum içinde akışa mı bırakmalı?
işte işin püf yanı!
Yer yer keskin zekası ve bilgece sözlerle her şeyi eleştiren ve eleştirileri mantıklı bulunan,zaman zaman ise tembelliği ile sizi boğan ''bu kadar da olmaz ama''dedirtecek bir deha ile karşı karşıyayız!
Ve Oblomov'un iç konuşmaları..Toplum,siyaset, ilişkiler ve insan doğası üzerine doktora tezi yazılacak kadar zengin,çeşitli ve tembel.
Son sözleri gene sevgili dostum Oblomov'a bırakıyorum.
''Yalnızlığım,inzivam,huzurum.''
