Bunu, bunları veya birçok şeyi “yüzüne” söylemek isterdim ama olmadı. Çok fazla yol açtım ve yoluma çok fazla engel kondu. Bu engeller bazen sen, bazense başkaları, bazense kendim tarafındandı. Engeller aşılmak için vardır dedim, bir daha denedim, sonra bir daha, sonra bir daha. İnan ki olmadı. Yüzünü bir saniye güldürmek istedim veya tutmak ellerinden veya “buradayım” demek veya her neyse işte. Yapamadım. Yapsam yapardım ama dediğim gibi engel kondu benim yoluma. Engelleri aşamayınca oturup dinleneyim, sonra devam ederim dedim. Giderken, aklım hep başlangıç noktasında kaldı. Mola verirken de, aklım hep yolun sonundaydı.
Dedim ya, çok denedim. Vazgeçerim belki dedim sonra. Vazgeçemedim de. Oturup dinlenmek istedim, onu da beceremedim. Aklıma sahip çıkamadım da zaten.
O kadar kazımışım ki seni beynime, ben istesem bile nöronlarım kabul etmedi yokluğunu. Bir şeyler oldu, olmadı. Bir şeyler olur gibi oldu, olmadı.
Ama kalbim kırık değil. Gerçekten değil. Biraz sevgiyle düzelirdi ama yine de iyiyim. Seni tanımak ,uzaktan tanımak daha iyi bir tabir olur, çok güzel bir deneyim. Güzel bir macera. Beni yazma serüvenine atışın bile harikaydı. Ve o serüvenden hâlâ çıkamadım.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.