Yazım dili hikâye akışı bana Ahmet Ümit'i anımsattı, mahalleyi sokağı betimlemeleri sonra olay örgüsü sanki Ahmet Ümit romanı okuyor gibiydim bu aşamaya kadar ilk kez okuduğum Bahaeddin Özkişi'yi sevdim ama tabi işin bir ama kısmı var, oda şu ki çok fazla mistik hava vardı romanda hani mantık silsilesi dışına kayılıyor fazlaca fantastik bir roman gibi ilerlemeye başlıyor alttan alta yazar vermek istediği hissiyatı veriyor elbette bu yönlerini çok beğendim ama cinler, büyüler derken bu mistiklikten bütün bir kitap boyunca polisiye roman havasıda olduğu için akıl oyunları olarak yordum finalde çıkılır bir mantığa olay örgüsü oturtulur diye bekledim. Bütün hikâye boyunca ama olmadı final yoktu hikâye yarım kalıyordu bu aslında hoşuma gider benim filmlerde sürekli mutlu son hoş bir şey değildir buruk bir final arada istiyor insan, fakat bu kitapta bence fantastik şeylerden hoşlanmayan benim gibi insanlar için mantık silsilesinde bir final yakışırdı tabi bu benim şahsi tercihimden gelen bir eleştiri onunda farkındayım. Genele yayılacak bir eleştiri yapmak gerekirse oda diyalogların yazım şekli sanırım burada da kitabın editörünü suçlamalıyım, gerçekten rezâlet derecedeydi. Doğru düzgün noktalama işareti yok iki karakter karşılıklı diyalog içinde ama dümdüz tek paragraf metin olarak yazılmış hangi cümleyi hangi karakter söylüyor heleki 3 kişilik diyaloglarda felan cidden anlamak için okumanızın yavaşlaması gerekiyor kaptırıp hikâyeye hızımı almışken frenlenmek hiç hoş değil, gözde yoruyor ayrıca.

SokaktaBahaeddin Özkişi · Ötüken Neşriyat · 20171,132 okunma

·

30 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fırat Apa