“Bana konuşmayı öğreten anneme
ve bana kendi kendimle konuşmayı öğreten babama...” notuyla başlıyor kitap.
Hayata biraz Ali Ural’ın şairliğiyle bakmak lazım diye düşünüyorum bazen, böyle naif, hüzünlü ama umutsuz değil. Baktığın ama göremediğin detayları bir anda gözünün önüne getiriveren cinsten.
“Nasıl edelim de kendisi olmamak için yapmayacağı şey, bürünemeyeceği kılık kalmayan nefsimizle baş edelim.”
