Ahmed Arif... Damarlarından kan değil, sevda akan adam. Ahmed Arif’e karşı hangi sözcükleri seçeceğimi bilemeyecek kadar heyecanlı, hiçbir zaman içimdeki yerini tam olarak anlatamayacak kadar yetersizim bu kez. Hayranım ve sebebim çok! Kavgaya, sevdaya, yokluğun içinde iliklerine kadar var olabilene içimden sönmeyen bitmeyen parıltılı şeyler dökülüveriyor. Ben sevdaya değil Ahmed arif’e inanıyorum. İçinden kopanı ustaca işlemek kağıda hüner ister. ‘İşçiyim ben! yürek işçisi’ demesi boşa değilmiş! Sevmelerin şahı tek bir sevdaya tutunup yaşanır kılmış dünyayı. Hasretinden prangalar eskittiği kadın onu sevse belki sevdası bu kadar yoğun olmazdı. Zaten şairler aşklarına karşılık bulsa şuan bir çoğunu tanımadan devam edecektik yaşamaya. İyi ki sevilmemiş demek bencilce olacak iyi ki sevmiş diyerek şükredelim. 77 de son kez aldı kalemi eline sevdiği kadın için. Başka mektup yollamadı. İkisi de başkalarının eşi olarak parmaklarına başka alyanslar takarak devam ettiler hayata veya devam eder gibi davranarak ‘yaşamak görevini’ tamamladılar. “Ben buralarda, bu hastanelerde, bu topraklarda değil, gene oralarda, Dicle kıyısında bir çadırda ölmek isterim. O kadar güzel ağıt yakar ki o kadınlar… Hiçbir müzik o kadar dokunaklı olamaz…” Dedi ve gitti. Ölüm sebebinin kalp krizi olması o kalbin içindekilerin taşması mıdır kim bilir?

Hasretinden Prangalar EskittimAhmed Arif · Metis Yayınları · 201740bin okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özge can