Genç Kalemler Etkinliği " İlk 10 "
3 - Pamuk Şeker
Zihnim pamuk şeker makinesi misali dönüyor... Ama bu dönüşten hiç de rahatsız değilim çünkü pamuk şeker tadında bir şeyler dökülecek parmaklarımdan. Bunu hissedebiliyorum. İlham perim kanatlarıyla yanaklarımı okşuyor, bazen tüyleri burnumu gıdıklasa da sesimi çıkarmıyorum. Hafiften hapşırma isteği geliyor ama hapşırırsam pamuk şekeri daha olmadan dışarı kaçırmış olacağım. Beni öldürebileceğini bilsem bile tutuyorum. Bir çubuğa sarmalı şimdi artık. Aklıma kalemim geliyor, sağa sola bakınıp kalemimi arıyorum. Tam karşımda dikilen, dünyalar tatlısı kız çocuğunu geç de olsa farkediyorum. Bal rengi gözlerini üzerime dikmiş, kemik çerçeveli kırmızı gözlüğünün ardından ne yaptığımı anlamaya çalışıyor. Parmak eklemlerinin çukurlarını belli edercesine yumuk elleri var. Kalemim de elinde bu arada. Farkedince biraz kızıyorum, makine ısınmak üzere ve benim de pamuk şekeri artık çıkarmam gerek. Kalemimi vermesini istiyorum, ama o buna yanaşmıyor ve alnımı hafiften kırıştırmama rağmen, vermek istediğim mesajı almamış görünüyor. Kalemimi geri verirse, onunla pamuk şekerimi paylaşabileceğimi söylüyorum. Bu onu ikna edebilir belki, ne de olsa çocuklar pamuk şekere bayılırlar. Ama nafile, bu yumurcak hiç de oralı olmuyor. Sonra birdenbire "Bu yaşta pamuk şekerle ne diye uğraşıyorsun ki?" deyiveriyor. Sorusu, başkası sormuş olsa beni sinirlendirir, soranı da bir güzel paylayıp pişman ederdim ama gözlerine baktığımda, o çocuksu saflığı gördüğümden yumuşayıveriyorum. Pamuk şeker bile yanımda sert kalırdı artık. Az önce alnımı kırıştırdığım için mahçup oluyorum ama buna aldırmamış bile. Çocuklar böyle şeylerin üstünde pek durmazlar çünkü kalpleri kinle kirlenmemiştir henüz. Bu sevimli yumurcağın kalbinin kinle hiç buluşmamasını diledim o an, umarım dileğim kabul olur. "Pamuk şekerin yaşı olmaz ki." diye başlıyorum ama gözlerinden, cevabın tatmin edici olmadığını anlayıp devam ediyorum. "Bazı insanlar büyümeye meraklıdır ve büyümek isteğiyle bir şeyleri farkında olarak terk ederler. Bazıları ise farkında olmadan yitirirler bu güzellikleri ve farkettiklerinde onlar da büyümüşlerdir. Sayıları az da olsa bazıları da bu güzelliklerden asla vazgeçemezler. Ceplerinde yumuşak şekerlemeler taşırlar, pazar günlerini lunaparka gitmek için ayırırlar, leblebi tozu bile yaparlar. Bazıları da benim gibi pamuk şeker yapıp yerler. Şimdi anladın mı neden senden kalemimi istediğimi?" "Anladım fakat sana kalemini geri vermeyeceğim." diyor kayıtsızca ve ekliyor. "Ben senin pamuk şeker yapmanı değil pamuk şeker olmanı istiyorum." Zaten cümlesiyle afallamışken bir de ani bir hareketle yanıma yaklaşıyor, yanağımı öpüp kaçıveriyor. Arkasından koşmayı istiyorum ama nafile. Hareket edemiyorum, gözlerimi ellerime çeviriyorum ve hayretler içerisinde kalıyorum. Ellerim şişmeye ve pembeleşmeye başlamış! Kollarıma doğru yükseliyor pembelik ve tüm vücudumu sarıyor. Baştan ayağa pembeyim artık. Sonra zihnim bulanıklaşıyor, kuş gibi hafiflediğimi hissediyorum. Son idrak kırıntılarımla farkına varıyorum ki artık ben bir pamuk şeker olmuştum. Sevimli kızın dileği gerçek olmuştu.
Post Mortem
“ strawpoll.me/17261037 “
··
85 görüntüleme
Kaleminiz daim olsun yüreğinize sağlık 👏
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.