Uyanmışım.
Mış mıyım? Yoksa uyku uyanıklık arası mıyım? Çünkü, işte hâlâ o camdan gözlü adam, yine o sinsi yüzler. Ben de yine: "Bakın durun, bunun rüya olduğunu artık çok iyi biliyorum," diyorum. Yine de uçurumdan aşağı kayıp gidişimi görmek için bu kadar istekle bekleşenler yüreğimi acıyla dolduruyor. Duyduğum korku değil, canımı asıl acıtan, insanların o beklentisi işte... Bu beklentiye karşı direnmekten bitkinliğimi uykuda da ağır biçimde yaşıyorum.
Kendimi aşırı güç harcayarak uyandırdım yine.
(Kalkıp su içtim, biraz kitap okudum, Lire Dergisi'ni karıştırdım, içimden: "Aa, demek Leo Malot dedektif hikâyelerini yazarken masasının üstünde kesik bir el, yanıbaşında da doldurulmuş bir hayvan gibi, doldurulmuş bir insan cesedi bulunduruyormuş? Çalışma odasına bak!" dedim. Çok bitkindim, yeniden yattım.)
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.