DİYARBAKIR 1K EKİBİMİZ GRUP OLARAK İNCELEDİ(Spoiler içerebilir) KIRILMA VE VURUCU NOKTALARI KENDİMİZE ÖZGÜ BİRŞEYLERDE KATIP SENTEZLEYEREK KİTABIN İSKELETİNİ OLUŞTURDUK: Olumsuz vaka olarak değerlendirilen,konuşamayan saksı gibi ordan oraya taşınan bir çocuktum. Bir anda tebeşiri kavradım ve A yazdım, bunu gören annem umut avladığını düşünerek bunu geliştirme çabasına girdi. Daha sonra okuma odaklı çalıştım ve ismimi yazabildim. Tek anlaşılma aracım olan sol ayağımın üstünün örtülmesinden bile rahatsız oluyordum. Tebeşirden kaleme geçiş nasıl oldu anlam verememiştim. Kendime ait homurdamamla sanki önemli bir keşif bulmuş gibi evdeki herkesi uyandırdım 'ANNE' yazmıştım çünkü. Tabiiki böyle kötürüm bir çocuğun böyle şeylerle uğraşması etraf saygı duyacaktır. Kardeşim ve sevgilisi ile olan konuşmalarını gizlice dinleyen ve özentisi gitgide büyüyen biriydim. Annem bu durumu bu acziyeti belki bir nebze azaltırım diye beni ilahiyata kaydırdı. Ve en büyük kurtarıcılığıda kardeşime anahtarı kapının altından uzatıp onu kurtamakla başladım. Sevgili tahtım henry ile nasıl olsa yürümeme yorulmama acıkmama gerek yoktu, sırayla itişiyorlardı beni çünkü. Ve tabi suya ilk girişim unutulmaz bir deneyimdi. Derken tahtım ihtiyarlanıp kömürlüğe atıldı. Gitgide aynadan korkmaya başlıyordum, çok şey anlatıyordu çünkü. 2 sene eve kapandım. Uzun bir sıkılganlıktan sonra resim aşkı alevlendi içimde. Bu arada hayalimdeki kızın resmini yavaş yavaş çizmeye birşeyler şekil bulmaya netleşmeye başlamıştı. Annem bana denemekten asla vazgeçme demişti bu inançla boyama yarışmasını birincilikle kazandım. Hayalimdeki bir kızın beni kandırması ve kendi aptallığımın çukuruna atmamın öfkesi tabiiki tüm gün resim yapmakla atabilirdim belkide. Diğerleri sabah kalkarken gözlerini ovuşturuyor 'ellerinin' farkında olmadan, bazısı ise top oynuyor 'koşuyor' bunun farkında değil, benimse sadece sol ayağım vardı. Bu kadarı bana çok fazla intihar etsem daha iyi. Oda olmadı. Acaba yazarlık mı yapsam belki beni anlayan biri çıkar sonradan da olsa bile. Acaba neden bu kadar sıkılıyorum o değilde ne tür bir varlığım neyim ben? Bir tur vardı ona katılayım dedim bari, taşıttaki herkes ilginçti yan koltukta felçli az ötede ayakları olmayan biri. Anladım bu garip yaratıklar her yerdeler halime şükrettim. Yok yok böyle olmayacak bir mucize lazım ama ne? belkide birşeyler yaparsam bir mucize olur. Kliseye gitmekle başlayabilirdim mesela. Hayatımı anlamlandırmalıyım uğruna yaşayacak birşey bulmalıydım. Uzun bir aradan sonra bir doktor geldi ve bana düzenli eğitimle iyileşebileceğini söyledi. Bence bu bir mucizeydi ama mucizeyi hemen anlamayabiliyor insan, çok sonra dank ediyordu çünkü. Bu belkide belli bir süre sonra yeniden doğuş demekti bana bir mücadele verdi doktor evet bir mücadele. Savaş başlasın. Bana bir oda lazımdı, bulmalıydık yada yapmalı. Doktor derken bana sol ayağını kullanmayacaksın demişti. Anladımki bende sol ayağımdan başka birşey düşünemez olmuştum haklıydı. Yazarlıkla kendimi başka insanlara farklı şekilde anlatma düşüncesi beni giderek heyecanlandırıyor. Ama böyle yazmak yıllarımı alır derken gözüm kardeşime ilişti ödevini yapıyordu evet bulmuştum o bana hız kazandırabilirdi. Neyse velhasıl onu kandırdım birşekilde başladık. Çok bölük pörçüktü yazılarım tıpkı zihnim gibi bunları bir araya hizaya getirecek işi bilen biri lazımdı. Bu kişide Dr.Collins ti bana ayağınla resim çizdin şimdide sözcüklerle resim çizmeyi dene bakalım demesi yeterliydi. Tabi bu arada eğitime devam nefes kontrolü baloncuklar yaparak pipetlere üfleyerek bir şekilde konuşmak için hazırlıklar tüm hızıyla ilerliyordu bir kulvardan. Kitabımı yazdıktan sonra dikkat ettimki çok eski ağızla ve okuduğum az sayıda kitapları ve yazarları taklit ediyordum ve de en önemlisi çok 'Klişe' sözcüğünü kullanıyordum. Anlayacağınız bana bir özel hoca lazımdı. Onuda bulduk tabi. Sonra kitabı yayınladık kitabım okundu derken sahne mikrofon ışıklar güller anneme. Müthişti.

Sol AyağımChristy Brown · Nemesis Kitap · 201778,4bin okunma

··

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.