Geldiği gibi sessizce loğusa odasından çıkıyor ve çalışma odasına dönüyor. İçi
içine sağmıyor. Duyguları coşuyor. Bir kâğıt çekiyor önüne. Hokkanın kapağını
açıyor. Diviti hokkanın içine batırıyor. Siyah mürekkebe bulanmış ucuna bir süre
dalgın dalgın bakıyor. Sonra diviti kâğıtla buluşturuyor:
“Bana dildârın cefâsı hoş gelir
Nitekim gayre vefâsı hoş gelir...
Derdi ile hoş geçer dil dilberin,
Dert sanma kim, devâsı hoş gelir.”
Yüreğinde üreyen kelimeleri duygularında damıttıktan sonra beyninden geçirip
kâğıda emziriyor...
Yazıyor, yazıyor, yazıyor...
Yüreği kelime üretemez olana kadar yazıyor.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.