Babalar ve Oğullar
[..] “Katerina Sergeyevna,” dedi Arkadiy titreyen bir sesle ve kollarını kenetleyerek, “sizi sonsuza kadar seveceğim ve sizden başka hiç kimseyi de sevmiyorum. Bunu size söylemek, düşüncenizi öğrenmek ve benimle evlenmenizi rica etmek istiyordum, çünkü ben zengin biri değilim ve her türlü fedakârlığı yapmaya da hazır olduğumu hissediyorum... Bir şey demeyecek misiniz? Bana inanmıyor musunuz? Düşüncesizce laflar ettiğimi mi düşünüyorsunuz? Ama son günleri hatırlayın! Daha geçen gün başka her şeyin (anlayın beni), her şeyin, evet her şeyin iz bırakmadan çoktan yok olup gittiğine inanmayan siz değil miydiniz? Bana bakın, bir tek söz söyleyin... Seviyorum... sizi seviyorum... inanın bana!” Katya, Arkadiy’e ciddi ve pırıl pırıl gözlerle baktı ve uzun uzun düşündükten sonra hafifçe gülümseyerek, “Evet,” dedi. Arkadiy oturduğu sıradan ayağa fırladı. “Evet! Evet dediniz, Katerina Sergeyevna! Bu ne anlama geliyor? Sizi sevdiğime inandığınız anlamına mı... ya da... ya da... sözümü bitirmeye cesaret edemiyorum...” “Evet,” diye tekrarladı Katya ve Arkadiy, Katya’yı anlamıştı bu kez. Katya’nın büyük güzel ellerini tuttu ve heyecandan soluk soluğa bu elleri kalbinin üzerine bastırdı. Ayakta zor duruyordu ve sadece “Katya, Katya...” diye tekrarlıyordu. Katya ise masum gözyaşları başladı, döktüğü gözyaşlarına kendisi de sessiz sessiz gülüyordu. Sevdiği varlığın gözlerinde bu gözyaşlarını görmemiş bir kimse, yeryüzünde bir insanın minnettarlıktan ve utançtan eli ayağı kesilircesine mutlu olabileceğini bilemez. [..]
Sayfa 222 - İş BankasıKitabı okudu
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.