İkna'yı yıllar önce okuduğumu ve sevdiğimi hatırlıyordum ama tekrar okumaya niyetlendiğimde kitapla ilgili hiçbir şey anımsamadığımı fark ettim. Bu yüzden tüm dikkatimi vererek ama beklentimi çok da yükseltmemeye çalışarak kitabı bitirdim. Seveceğimi düşünüyordum, çünkü Jane Austen'ın üslubunu gerçekten çok beğeniyorum lakin beni bu kadar etkileyeceğini, sarsacağını, kalbimi kıracağını hiç düşünmemiştim.
Kitabın çoğu insana sıkıcı gelebilecek detayları; yani esas olayın dışında kalan ama bizim Anne'i tanımamızı sağlayan, onun düşünce yapısını, kendini tanımasını ve geliştirmesini adım adım izlediğimiz yerleri beni niyeyse epeyce yaraladı. O ruh halini, yalnızlığı ve pişmanlığı, söyleyecek bir şeyi olan insanların suskunluğunu öylesine güzel anlatmış ki JA, hislerimi tarif etmekte zorlanıyorum.
İkna okuduğum en nahif aşk hikayelerinden biriydi. İngiltere'nin o kasvetli, soğuk ve rutubetli duvarları arasına sıkışmış ruhları okumak, aradan sıyrılan insanların derin düşünceleriyle tanışmak niyeyse beni hep çekmiştir. Anne Elliot da işte böyle bir karakterdi.
Çok sevdim. Mutlaka tavsiye ederim.
