Ayrılıklar her zaman insanın canını acıtır. Çünkü ayrılmak demek aynı zamanda bir alışkanlığın yok olması demektir. Yaşam bizler için her zaman yolunda gitmez. Ve hayatımızda bir zaman sonra sevdiklerimizle yol ayrımına düşmek zorunda kalırız. Bir otobüsün camından sevdiğimize veya sevdiklerimize el sallarken anlarız içimizi acıtan o duyguyu. Kimisi gözyaşı dökerken, kimisi daha soğukkanlıdır. Ama ortak olan bir şey varsa o da hissedilendir. Ayrılıklar tabi ki bir süre sonra özlemi de beraberinde getirir. Zamana yayılarak ortaya çıkan bu duygu belki de hayatı en zorlaştıran hislerden biridir. Oruç Aruoba özlemi şu dizelerle dile getirir: ”Özlediğin, gidip göremediğindir; ama, gidip görmek istediğin Özlem, gidip görememendir; ama gidip görmek istemen Özlediğin, gidip görmek istediğin- ama gidip göremediğin Özlem, gidip görmek istemen- ama, gidememen, görememen; gene de, istemen” Ayrılıkların da özlemin de çözümü tabi ki kavuşmaktır. İşte burada çok acı bir fark ortaya çıkmaktadır. Ölüm. Ayrılıkların en kötüsü, en dayanılmazı ve en istenilmeyenidir. Çünkü ölüm yaşadığın süre boyunca kavuşmayı ortadan kaldıran bir durumdur. Bir daha hiç görememek… Daimi özlem…Kaybettiğin kişi eşin, can yoldaşın, hayatını anlamlandıran kişi ise galiba bu da ölümlerin en zoru gibidir. İşte tam da burada kitaba göz atmaya başlayabiliriz. Yaşıyoruz Sessizce Şükrü Erbaş’ın okuduğum ilk kitabı oldu. Aylar önce kitap fuarından kendisinden imzalı olarak almıştım bu kitabı. Okuduktan sonra beni etkileyen bir kitap oldu ve bu durum da okuyacağım tek kitabı olmayacağı anlamına gelmektedir. Kitabın konusuna gelirsek yukarıda da bahsettiğim gibi bir özlem söz konusu. Şair eşini kaybetmesinin ardından yaşadığı duyguları insanın içine işleyen bir şekilde dizelere dökmüş durumda. Ben bu durumu kendimce kaybedilenin ardından yazılabilecek en güzel dizelere sahip bir kitap olarak değerlendiriyorum. Kitabın ön kapağında yazan, sayfa 18’de de karşımıza çıkan, “İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin.” dizeleri zaten nasıl bir kitaba başlayacağımız hakkında bilgi edinmemizi sağlıyor. Arka kapağında ise Şeref Birsel kitabı, “Bu kitap, bizim sagu, mersiye, ağıt geleneğimize, göç edeni de burada tutan, yaşatan yepyeni bir özellik getiriyor. Üç kadim kavram, yaşamın üç büyük izleği, aşk, yalnızlık ve ölüm, şiirden şiire iç içe geçerek birbirinin kapısını çalıyor. Sonra üçü birlikte gelip hepimizin hayatına doluyor. Yaşıyoruz Sessizce, aşkın, emeğin ve dünyanın ölümle bir daha yüceltildiği bir varoluş simyası.” olarak tanımlıyor. Kitabın sayfalarını çevirmeye başladığımızda ilk olarak şairin eşi Hatice Erbaş’a ait olan, “Babanız içerde şiir yazıyor diye çocuklarımı sessiz ağlattım ben.” sözünü görüyorsunuz. Oldukça yüreğe dokunan bu söz aslında kendi başına birçok anlam ifade ediyor. Şükrü Erbaş eşinin bu sözünü kitabın en başına koymasını “Pervane” kitabıyla Dağlarca Şiir Ödülü’nü aldığı törendeki konuşmasında şöyle açıklamıştı: “Onun bakımını hiç aksatmadım ama bu şiirlerin yazılması, onun zamanından çaldığım anlarda oldu düşüncesi vicdanen tedirgin ediyor. Eşimin ölümünden sonra öğrendim, ‘Ben babanız içeride şiir yazıyor diye çocuklarımı içerde sessiz ağlattım’ demiş. Bir sonraki kitabımda bunu girişine koyacağım. Bu benim yazdıklarımdan çok daha kıymetli geliyor bana” İncelemeyi türküde de geçen şu sözle bitiriyorum; “Ölüm Allah’ın emri de şu ayrılık olmasaydı.’

Yaşıyoruz SessizceŞükrü Erbaş · Kırmızı Kedi Yayınevi · 201612,8bin okunma

··

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.