ADIM YOK!
Kadınım ben..
Boğazımda öfkem düğümlenmiş.
Kadınım..
Ellerim zincirli,
Ölümle hayat arasında gidip geliyorum.
Kadınım ; yaralıyım.
Bir sığınağa ihtiyacım var.
Ama farkında değilim, sığındıkça tükeniyorum.
Kadınım, güçsüzüm (!)..
"Hayatını veren ölmez." demişler bana.
En kıymetli hazinemi almışlar elimden.
Ölümü öldürmeyi deniyorum.
Kandırılmışım..
Soyutlanmışım.
Akrabalarıma bile kapatmışım gökyüzümün kapısını.
Anahtar efendimde..
Kadınım,
Durduğum yerde eğretiyim. Gördüğüm rüyaya yabancıyım.
Cismimin dışında bir ben taşıyorum ;
Bütün yanıtsız sorularımı saklayan.
Bütün vaatlerin boşa çıktığını anladım.
Bir yaralı güvercinim, uçamayan..
Karanlıkta,
İsyanda,
Kuşatılan bir şehirde,
Biri için içimdeki güzelliği söndüren.
Biri için yaşamı güzelleştiren.
Biri için yalnızlaşan.
Biri için katlanan.
Ama hep başka biri için yaşayan..
Kadınım,
Şeklimle, tenimle, bedenimle,
Ellerimle, ensemle, saçlarımla,
Aşkımla, hüznümle, çocuklarımla..
Efendime yatağımı hazırlayacağım,
Vatanım olsun diye..
Kadınım,
İsyanım boşuna!
Bir yanım eksik uyanıyorum.
İçimde ormanlar yitiyor, mevsimler yitiyor..
Ben yitiyorum!
"Tenim günah mıdır?"
Özgürlüğüm müdür söylediğim şarkılar?
Yoksa serap mı bu gördüğüm?
Kadınım,
Melek gibiyim.
Yıldız gibiyim.
Yeryüzü gibiyim.
Cehennem gibiyim..
Dünya, gözyaşımdan ibaret sanıyorum.
Yolun sonuna geldim, galiba ölüyorum..
Korkumun sütüyle emziriyorum çocuklarımı.
Anneyim.
Kadınım.
Kayıpım.
Bedenim fitnem mi?
Nimetim mi?
Söyleyin bana, bedenim neden benden değil?
"Hepinizi biz doğurmadık mı?"
Kadınım ben..
ADIM YOK!..