Hepimizin hayatında ırmaklar vardır, görünür veya görünmez. Kenarında oturup ağladığımız da olmuştur. Herhalde en önemli olanı da hayat ırmağıdır. Kenarında oturup ağlamasak da sonunda muhakkak ağladığımız tek ırmak. Kaybettiklerimizin peşinden gidemediğimiz tek ırmak da o. İçinde yaşadığımız zamanın kıymetini anlamayan tek canlı türü herhalde insandır. Hep geçmişi ve umutsuzlukları ardından yürüyen ve üzülen tek canlıdır insan. Ya da elinde olmayan, olamaması da muhtemel olan geleceğin kaygılarıyla uğraşan insan. Bu karamsar arayışın çelişkileri o kadar çok yoruyor ki insanı, etrafında yeşeren hiçbir güzelliği fark etmiyor maalesef. Kaybettiklerinin peşinde koşanların ve belirsiz geleceğin beklentileri içinde olanlar savaşmıyor mu sanki. Yoksa bu kadar ölüm ve gözyaşı olur muydu hiç. Dünyaya bir gün sevgi hakim olur mu bilinmez ama, uzun asırlardır sevgisizler hüküm sürüyor. Ve o sevgisizlerin kurguladığı dünya da; ilkeler, ülküler, ülkeler ve inançlar mücadele halinde. Bakalım sonumuz ne olacak… İşte P.Coelho, bu korkunç yoksunluğun içindeki insanoğlunun sevgi arayışını, aşk arayışını dile getirmeye çalışmış. Klasik bir Coelho kitabı. Bolca dini referans ve gönderme, fazlasıyla tesadüf ve tevafuk. İman ve iyi insan kahramanları. Modern hayat ironisi ve bolca spoiler olacak cümleler. Sonunu bildiğiniz, bildiğiniz halde okuduğunuz ve her okuyuşta “SİMYACI” yı okuyormuş duygusu. O kadar işte…

Piedra Irmağı'nın Kıyısında Oturdum AğladımPaulo Coelho · Can Yayınları · 20158,8bin okunma

·

83 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

sadrettin