Gönderi

Hasta olduğum günlerde hislerimin, fikirlerimin izah edilemez, karanlık bir şiir gibi gözüken tarafı vardı. İnsanları sevmemekliğimin sebeplerini buluverirdim. Nefret, kin içindeydim. Her güzellik beni normal zevklerin ötesine çeker, dudaklarım başka bir dudağa değdiği zaman bir ölümün, bir enerjisizliğin adımlarını duyardım. Insanlar ölürken böyle mi ölürlerdi? Son nefes denilen şey ne müthiş şeydi öyleyse. Hiçbir taarruz kabiliyeti kalmamış bir adamın feveranıyla bir başkasına sarılırdım... Yeniden yepyeni bir insan olmak için zaman zaman bir volkan hâliyle bir şeyler püskürüyordum. Sait Faik Abasıyanık
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.