ALACAKARANLIK
Ben bu ışığı biliyorum, bu acımasız aydınlığı,
Ve bir atlı arabanın sessizliği yırtan tekerlek takırtalarını,
Büro pencerelerinin demir parmaklıkları altında,
Biliyorum, soluksuz uykuya dalmış sokağın ıssızlığını...
Gece karıştı yıllara, özgür ve çılgınca.
Hâlâ yanıyor yüreği sarsan cümle güçlerin ateşi;
Sert sabah ayazı sessizce yalamakta göğsümü oysa.
Kımıltısız evler binlerce mezar sanki.
Ölüler uyuyor o evlerde, kimileri iki kişi, kimi yalnız, tek,
Kimi sırtüstü, ağız açık, yüzükoyun kimi...
Ama gökyüzüdür benim istediğim derin ve engin,
Ve görkemli uzaklıklar çıplak doğanın duru bağrunda!
İki denk dünya var, iki denk şiir;
Gündüzün dünyası ve dünyası gecenin, çılgınlığın ve aklın,
Gece yarıyı vuran saattir ama iki dünyanın zor sınırı,
Işığın hükümsüz kaldığı ve derinleştiği an karanlığın.
Son bir arzuyla çırpınıyor dökmek için ruhum...
Gece gördüğü düşü gündüzün yararsız kalıplarına,
Ama boşuna korkuyor, ve boşuna büyü yapıyorum:
Sen, ey gündüz, güçlü düşman, yine boyun eğdiriyorsun bana!
1902
Sayfa 21Kitabı okudu
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.