İlkokul 4 ya da 5. sınıftayım.Özcan diye bir arkadaşım var.Başka şehirden okul ve sınıfımıza yeni katılan İri pörtlek masmavi gözleri ve fazlaca kiloları var.Bizim Bartleby gibi solgun ve zayıf değil yani.Fiziksel olarak Özcan ama ruhsal olarak Bartleby bu arkadaşım.O yaşlarda büro sahibi yazar gibi Özcan'ın ruhsal dünyasına inmeye çalışıp o durgun,o içimi yaralayan ruhsal halini çözmeye çalışıyorum ama mümkün değil.Bir gün öğretmenimiz öyle tahmin ediyorum ki Özcan'ın dilini çözmek için sınıfta bir etkinlik düzenledi.Etkinlik,herkesin sırayla kalkıp kendi ailesini kısaca anlatmasından ibaretti.Sıra Özcan'a geldiğinde bir süre konuşmamayı yeğledi.Sonra nedendir bilmem geldiği şehiri,annesinin ev hanımı olduğunu,babasının itfaiyeci olduğunu ama babasını iki ay önce bir yangında kaybettiğini ağlaya ağlaya anlattı.O günden sonra uzunca bir zaman her gece uyumadan önce Özcan'ın o iri mavi gözlerini ve acısını düşünüp ağlaya ağlaya uyur oldum.Sınıfta ona özel arkadaşlığım,onunla konuşabilmek için çırpınışlarım hep karşılıksız kaldı.Vermek istediğim her şeyi almamayı yeğledi.Bir gün,belki almayı değil de vermeyi yeğliyordur diye ödünç olarak kalemtraşını istedim,vermemeyi yeğledi.O günden sonra da Özcan için üzülmedim artık.Çünkü azimli bir insanı pasif bir direniş kadar delirten bir şey gerçekten yoktur. Bartleby,o büroya uğramadan önce başından neler geçtiğini yazar küçük bir ipucu ile kitabın sonunda her ne kadar verse de,içinde bulunduğu durum bana göre tam bir melankolidir.Ölü mektupları okumak bu melankoliye tutulmasında bence büyük etkendir.Arkadaşım Özcan'ın melankolisi ise çocuk yaşta babasını feci şekilde kaybetmesidir. Vah Bartleby,vah Özcan.