Meccâni: Leylâ Vü Mecnûn 1101-1200 Mecnûn bulup ol makâmdan zevk Saldı anı çerhe neş’e-i şevk Sûz ile çeküp ciğerden âvâz Arz etdi binâ-yı Kâ‘beye râz...

Leylâ Vü Mecnûn 1101-1200 Mecnûn bulup ol makâmdan zevk Saldı anı çerhe neş’e-i şevk Sûz ile çeküp ciğerden âvâz Arz etdi binâ-yı Kâ‘beye râz K’ey sakfı bülend ü kadri âlî Mihrâb-ı eâzım ü eâlî Ey kıble-i ehl-i izz ü ikbâl Ruhsâr-ı zemîne anberîn hâl Ey mağz-ı vefâya kisvetün pûst Hem-reng-i pelâs-ı hâne-i dûst Ey gül-bün-i gonca-i ibâdet Sandûk-ı cevâhir-i saâdet Ey dâim olan menümle hem-derd Ammâ ne menüm kimi cihân-gerd Göğsine uran Hacer kimi daş Zemzem kimi gözden ahıdan yaş Peyveste siyeh kılan libâsın Gönlinde nihân dutan hevâsın Bi’llâh kimesen bu yerde âşık Söyle ki enîsünem muvâfık Olmış sana aşk feyzi hâsıl Kılmış seni kıble-i kabâil Yâ Rab bû harem-serâ hakiyçün Bu ma‘bed-i pür-safâ hakiyçün Kıl mende binâ-yı aşkı dâim Mânend-i esâs-ı Kâ‘be kâim Sal gönlüme derd-i aşkdan gam Her lahza vü her zamân ü her dem Aşk içre müdâm şevküm artur Şevk ile hemîşe zevküm artur Her handa ki âlem içre gam var Kıl gönlümi ol gama giriftâr Endîşe-i akldan cüdâ kıl Aşk ile hemîşe âşinâ kıl Artur mana zevk ü şevk-ı Leylî Dâim mana anda kıl tecellî Çohdur benî Âdem içre bî-dâd Et gönlümi vahşet ile mu‘tâd Bir mülkde ver mana karârı Kim yetmeye âdemî gubârı Ol zâir-i Kâ‘be-i inâbet İsterdi duâ kılup icâbet Tuğyân-ı belâdan etmeyüp fikr Bu şi‘r idi her dem etdüği zikr Bu gazel Mecnûn dilindendür Yâ Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ meni Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ meni Az eyleme inâyetüni ehl-i derdden Ya‘ni ki çoh belâlara kıl mübtelâ meni Oldukça men götürme belâdan irâdetüm Men isterem belânı çü ister belâ meni Temkînümi belâ-yı mahabbetde kılma süst Tâ dûst ta‘n edüp demeye bî-vefâ meni Getdükçe hüsnin eyle ziyâde nigârumun Geldükçe derdine beter et mübtelâ meni Men handan ü mülâzemet-i i‘tibâr ü câh Kıl kâbil-i saâdet-i fakr ü fenâ meni Eyle zaîf eyle tenüm fürkatinde kim Vaslına mümkün ola yetürmek sabâ meni Nahvet kılup nasîb Fuzûlî kimi mana Yâ Rab mukayyed eyleme mutlak mana meni Bu Mecnûnun Kâ‘beden mürâcaatidür ve Vuhûş ile musâhabetidür Bir bir eşidüp sözin atası Bildi ki kabûl olur duâsı Efzûn olur gam ü melâmet Mümkin değül oğlına selâmet Çoh kıldı figân ü nâle vü zâr Oğlından ümîd kesdi nâ-çâr Ol pîr kalup orada hayrân Mecnûn dutuben reh-i beyâbân Tenhâ sefer ihtiyâr kıldı Azm-i ser-i kûy-i yâr kıldı Gündüz gözi yaşı hâdî-i râh Gece yolı şem‘i şu‘le-i âh Gerd-i reh-i yârı yâd ederdi Geh otura geh dura gederdi Bu Mecnûnun derdini dağa şerh etdüğidür ve Andan nevmîd getdügidür Bir dağa erişdi yolda nâgâh Kaddine libâs-ı vehm kûtâh Tiğinde ukâb-ı çerh kanı Mazmûn kemerinde la‘l kânı Mün‘im sıfatı libâsı fâhir Ceyb ü bagali dolu cevâhir Deryâ kıluben ana tazarru‘ Eylerdi zahîresin tevakku‘ Sahrâ edüben ana tevellâ Eylerdi maîşetin temennâ Ol çeşmeler eyleyüp revâne Olmışdı olara ata ane Ta‘zîm ile kılmış anı Hak yâd Kur’anda ki el ci‘bâle evtâd Mecnûn ana eyleyüp temâşâ Bir odlu sürûd kıldı inşâ Oldukda sürûd ile nevâ-sâz Andan hem eşitdi aks-i âvâz Sandı ki öziyle hem-nefesdür Dedi mana bu refik besdür Yüz şükr ki yâr-ı gâr buldum Gezdüm bu cihânı yâr buldum Aşk odın ana hem etdi rûşen K’ey gûşe-nişîn-i pâk-dâmen Sûz-ı ciğerümden oldun âgâh Ahsen ahsent bâreka’llah Bir âşık-ı mübtelâ imişsen Derd ehline âşinâ imişsen Sensen mana hem-dem-i muvâfık Dâğ ile olur hemîşe âşık Bî-dâd ile göğsüne urup daş Derd ile gözünden ahıdup yaş N’oldı sana beyle mest olupsen Gam dâmına pây-best olupsen Kan ile dolupdurur kenârun Ne gülden ola bu lâle-zârın Bağrun görürem olupdurur su Ne serv-kadün hevâsıdur bu Gel ağlayalum bu mâcerâya Bir dem koşalum sadâ sadâya Çün bir dem anunla ağladı zâr Derd-i dil-i zârın etdi izhâr Azm eyledi hâk-i kûy-ı yâra Leylînün evi olan diyâra Bu Mecnûnun gazâl ile mülâkâtıdur ve Aşk bâbında onunla olan hâlâtıdur Gördi ki bir avcı dâm kurmış Dâmına gazâller yüz urmış Ol dâma cefâ-yı çerh-i gaddâr Bir âhunı eylemiş giriftâr Bir âhu esîr-i dâmı olmış Kan yaşı kara gözine dolmış Boynı kurulu ayağı bağlu Şehlâ gözi nemlü cânı dağlu Ahvâline rahm kıldı Mecnûn Bandı ana tökdi eşk-i gül-gûn Gönline katı gelüp bu bî-dâd Yumşak yumşak dedi ki sayyâd Rahm eyle bu müşg-bû gazâle Rahm etmez mi kişi bu hâle Sayyâd bu nâ-tüvâna kıyma Kıl cânına rahm câna kıyma Sayyâd sakın cefâ yamandur Bilmezsen mi ki kana kandur Sayyâd mana bağışla kanın Yandurma cefâ odına cânın Sayyâd dedi budur maâşum Açman ayağın gederse başum Katlinde bu saydun etsem ihmâl Etfâl ü ıyâlüme n’olur hâl Mecnûn ana verdi cümle rahtın Pâk eyledi berkden dırahtın Ol turfe gazâlün açdı bendin Şâd eyledi cân-ı derd-mendin Yüz urdı yüzine kıldı efgân Göz sürdi gözine oldı giryân K’ey bâdiye-gerd ü bâd-nâverd Nâzük bedeniyle nâz-perverd Sen zînet-i her gil-i zemînsen Gül kimi lâtif ü nâzenînsen Ey sebze-i cûy-bâr-ı vahşet Ra‘nâ semen-i bahâr-ı vahşet Tenhâ koyma men-i zebûnı Olgıl mana deşt reh-nümûnı Gez bir niçe gün menümle hem-râh İnsan deyüp etme menden ikrâh Yaşum kimi getme çeşm-i terden Kesme ayağun bu reh-güzerden Ser-çeşme-i çeşmüm eyle menzil Ser-menzilümüzden olma gâfil Olsun bebeğüm karâr-gâhun Eşk ü müje hâb ile giyâhun Ey çeşm-i nigâr yâdigârı Sehl eyle mana gam-ı nigârı Kıldukda hayâl-i çeşm-i Leylî Sen ver men-i hasteye tesellî Çün ol beşeriyyetin unutdı Âhû hem anunla üns dutdı Anun sebebiyle hem çoh âhû Sahrâda onunla dutdılar hû Bu Mecnûn-ı derd-mendün kebûter ile şerh-i hâlidür ve Andan iltimâs-ı mâ-fi’l-bâlidür Bir menzile yetdi zâr ü muztar Bir dâmda gördi bir kebûter Her revzen-i dâmı bir der-i gam Min gam müteveccih ana her dem Mecnûn ana bahdı yandı cânı Yaşı kimi cûşa geldi kanı Sayyâdına eyledi tazarru‘ Kurtarmağın eyledi tevakku‘ Seyyâd dedi ki men fakîrem Fakra bu hamâme tek esîrem Hâşâ ki bu mürg-i tîz-reftâr Âzâd ola men kalam giriftâr Ger var ise kıymetin edâ kıl Andan munı dâmdan rehâ kıl Evvel meni eyle gussadan şâd Andan munı dâm-ı gamdan âzâd Var idi kolunda bir dür-i ter Şeffâf çü dîde-i kebûter Verdi anı aldı ol esîri Üftâdenün oldı dest-gîri Sürdi kademine çeşm-i pür-hûn Anca ki ayağın etdi gül-gûn Her dem ana arz-ı râz ederdi Min nağme-i şevk sâz ederdi K’ey tîz-per ü bülend-pervâz Erbâb-ı vefâya mahrem-i râz Bu reng-i libâs-ı nîl-fâmun Endûh ü melâmet-i müdâmum - Fuzuli -

54 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meccâni