Kitabı okurken içinde resmen kayboldum diyebilirim. Kendimi Dostoyevski'nin beynindeki arşiv odalarında gezip, çekmeceleri karıştırıyor gibi hissettim hatta. Ben Dostoyevski'nin çoğumuzun sonunu getiremediği ya da hakkında konuşmaya çekineceğimiz şeyleri yazıya döktüğünü düşünüyorum. Herkesin geçmişinde olan ve acısını hâla yaşadığı olaylar vardır. Ancak biz kitaptaki karakterimizin aksine bunları saklıyoruz ve hesaplaşmaktan korkuyoruz.
Kitapta hoşuma gitmeyen tek nokta yazarın devamlı "baylar" diyerek okuyucuya hitap etmesi oldu. Ancak bu kesinlikle tolere edilebilecek bir durum çünkü kitabın üslubu o kadar güzel ki kitap bir solukta bitti.
