Nietzsche'nin pek sevdiği Montainge, Denemeler'in son bölümünde, yaşama sanatını iyi icra edebilmek için kişinin, çektiği acılardan faydalanmayı bilmesi gerektiğini söylüyor:
"Eğer bir açıdan kaçınamıyorsak o acı çekmeyi öğrenmeliyiz. Dünyaya da, kendi yaşamımıza da armoni açısından bakarsak, seslerin her zaman uyumlu olmadığını, bu armonik yapı içerisinde hoş tonların da sert tonların da, diyezlerin de ve bemolilerin de duyulduğunu, bazı seslerin yumuşak ve rahatlatıcı ötekilerin ise rahatsız edici olduğunu görürüz. Eğer bir müzisyen yalnızca bunların bazılarından hoşlanırsa nasıl şarkı söyleyebilir? Müzisyen bu ses ve tonların hepsini birden kullanmayı, bunları bir araya getirmeyi bilmelidir. Biz de yaşamımızdaki iyi ve kötü şeylere böyle bakabilmeliyiz; çünkü iyi şeyler de kötü şeyler de aslında aynı özdendir, bizim yaşamımızı aittir."
Derken yaklaşık 300 yıl sonra, Nietzsche aynı düşünceyi dile getiriyordu:
"Keşke verimli tarlalar olabilsek, o zaman derinliklerimizde hiçbir şey kullanılmadan kaybolup gitmezdi; o zaman her olaya, her nesneye, her insana kucak açar, bunları toprağımızın gübresi bilirdik."
Sayfa 276Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.