Yine bitmek bilmeyen virgüller ve yine bir Saramago yolculuğu... Yolculuk demek ne kadar doğru olur bilemeyeceğim çünkü münasebetimiz yolculuktan uzun oldu biraz :)) Yeni iş, vizeler, kitabı kaybetmem vs. derken hiç sevmediğim ve istemeyeceğim ölçüde uzun oldu kitabı bitirebilmem. Uzun bir vadeye yayıldığı için kitaptan aldığım tad da her zamanki gibi olmadı tabi.
Saramago bu eserinde, ölümü sürekli dezavantaj olarak gören biz insanoğluna aslında ölümün nasıl büyük avantajlarının olduğunu aktarmış. Adı bilinmeyen bir ülkeye ölüm artık uğramaz. Ölümsüzlük başta ödül gibi gelirken zamanla en çetin ızdıraba dönüşür. Devlet,kilise, halk herkes bu durum ile mücadele etmeye çalışırken ölüm yine esrarengiz ve şaşırtıcılığını elden bırakmadan ülkeye geri döner. Eflatun renkli zarflar, ölmeden önceki son sekiz günün habercisi oluverir. Daha fazla spoi vermemek amacı ile uzatmıyor ve incelememi şu cümle ile noktalamak istiyorum: Aşk bazen her şeye hükmedebilir, buna ölüm de dâhil... :')
