Albert Camus'un dili benim edebi ve felsefik dilden aldığım lezzete o kadar yakın, o kadar aynı..
Kitap bitmesin diye her gün cüzi sayfa sayısıyla ilerliyordum. Vebadan verilen kayıplarla yüzleşmeyi ve aslında kayıptan çok daha farklı duyguları öğrendiğini anladı doktor..Tek gerçek cinayeti çocuklar ve insanları ölüme yollayan neyse onu yüreğiyle onaylamış olanı affetmemeyi, gerçek sanılan ama duygusal fakirlik içinde insana duyulan duyguların da insanı arada bir ödüllendirmesi gerektiğini, tam da ihtiyacın olunmadığı bir anda huzuru ölümde bulmayı, vebanın insanları tecrit ettirirken onları birbirine daha çok yakınlaştıran bilişsel bir olay olduğunu....
Yazarın dediği gibi şuna inanıyorum ki,; insanların arasında nefret,düşmanlık,savaş vs. duyguların ve olayların çoğalmakta olduğu zamanlarda öldüğünü sandığımız veba tekrar ölü farelerini bizim aramızdaki bu düşmanlığı ve bizi öldürsün diye gönderecek. Bizse sadece bilmediğimizi öğreneceğiz doktor gibi, ya da öğrenmeyeceğiz, ki bu daha acı..
Umarım vebasız öğrendiğiniz bir hayat sizin olur...
Kısacası muhteşem bir yapıttı.Kalemine sağlık Camus
