"Şeytana uyma" hikayesi ancak bu kadar trajikomik anlatılabilirdi. Ajite edilmişsiniz, tam "böyle hayatın..." diye başlayan cümleler sıralanmış dilinizin ucunda, bir gönderi yapıyor yazar "haydaaa" diyorsunuz, gülümsüyorsunuz istemsiz. "Şimdi sırası mı Allah aşkına" dedirtiyor ama belki de güzelliği buradan geliyor. Aynı hikaye hiç esprisiz anlatılsa, sıradan bir 3.sayfa haberi olurdu diye düşünüyorum. Bir de finalin, son beş satırda okuru "hadi canım!" tepkisine itmesi?! Yok yok, cidden ben böyle bir kitap okumadım daha önce. Siz de okumamışsınızdır belki, tavsiyemdir. =)
