Latin Amerika'nın en büyük şairlerinden 
Pablo Neruda , kıtanın en çalkantılı yerleşimlerinden biri olan Şili'lidir. Küçüklüğünde babasına büyük bir hayranlıkla bağlıydı. Ancak babası, onun şiire olan düşkünlüğüne karşıydı. Şiiri ve şairleri sevmezdi. Ona göre yazmak işi yaramaz bir işti. Hatta öyle ileri götürdü ki bu işi, neruda' nin kitaplarını ve not defterlerini yakmıştı.
Pablo neruda , 1971 yılında Paris'te büyükelçi iken Nobel edebiyat ödülünü kazandı. Onu Paris'e büyükelçi olarak gönderen , devlet başkanlığı seçiminde rakip olduğu Salvador allande idi. Seçimi Allande kazanınca, neruda onu desteklemiş, sonuna kadar arkasında durmuştur.
Şili'deki askeri darbe sonrası, bizzat darbecilerin işkenceleri sonucu 12 gün sonra ölmüştür.
Hayatı boyunca sosyalizmi desteklemiştir. Ülkesindeki ve İspanya'daki faşizme karşı durmuştur. Zaten faşizm onun sonunu da getirmiştir.
Pablo neruda'ya ait kısa bir bilgi ile giriş yaptıktan sonra bu kısa romanla ilgili de bir iki çift laf edelim.
Spoiler içerebilir.....
Küçük bir kasabada inzivaya çekilmiş olan şair, kasabadaki postanede çalışan ve sadece kendisine posta getiren genç Mario ile olan sıkı dostluğu işlenir romanda. Mario, şaire çok hayrandır. Şiirlerini ezbere bilir. Aralarında gelişen dostluk birbirlerinin özel hayatlarına da sıçrar. Mario'nun aşık olduğu kızla evlenebilmesi için aracı olur şair.
Son kısımlarında şairin hastalığı, askeri darbe günlerindeki zorluklar romana hüzün bulutlarını fazlasıyla getirmiş. Bir nevi oto biyografi tarzında yazılmış roman, gayet akıcı, anlaşılır. Okuru hiç sikmadan güzel bir dostluk hikayesiyle buluşturmuş.
Son olarak şairin en yakın dostlarından 
Nazım Hikmet Ran ile ilgili olarak söylediği, " onun yanında biz şair bile olamayız" sözüyle bitirelim incelemeyi.
Ben çok keyif aldım, sizinde alacağınızdan kuşkum yok....
··
74 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.