"İnsanın elinden tutuyor, adeta çağa çıkartarak yürüyüşe alıştırıyordu. İnsan; arttığını, çoğaldığını duyumsuyordu O'nun yanında.." diyor Nuri Pakdil Fethi Gemuhluoğlu için. Bir insanın başka bir insan için böyle bir cümle kurmasının kolay olmadığı zannındayım. Fakat Fethi Gemuhluoğlu bu sözü öylesine hak ediyor ki.. Dostluk Üzerine yazdığı ayrı bir kitabı var fakat benim okuduğum bir konferanstan yazıya aktarılmış bir risale özelliği taşıyor. Risalenin adı Dostluk Üzerine olunca akla ilk gelen beşeri dostluk oluyor. Fakat Fethi Gemuhluoğlu birden fazla dostluk sayıyor konuşmasında; fikre dost olmak, tarihe dost olmak, coğrafyaya dost olmak,vakte dost olmak, kendine dost olmak ve en sonunda ölüme dost olmak.. İnsanın kendine dost olması beni en çok etkileyen kısım oldu. Çünkü burada yatan, 'kendini sev ve olumlama'dan çok daha öte bir mesaj içeriyor. Bu mesajı konuşmadan bir kısımla iletmek isterim; " Gönlümüze dost değiliz Gönlümüz Beytullah değil Kan deveran ettiren -ettiriyor mu, ettirmiyor mu benimki; o da meçhul- bir uzuv. Biz uzuvlarımızın hakkını vermiyoruz. Uzuvlarımıza da dost değiliz. Çünkü kendimize dost değiliz. " İnsanın kendine dost olması ancak yaratılış nedenini icra ederek mümkün olur. Dost kişiden bahsettiği bir kısmı ileterek yazımı noktalamak isterim; " Dost ol kişidir ki, öldürülmesi muhakkak ve mukarrer olan gecede Peygamber-i Ekber'in yatağında yatar Şah-ı Velayet'tir. Dost ol kişidir ki, mağara arkadaşıdır. Yar-ı Gar'dır, Ebu Bekr'dir. Ve bütün delikleri tıkadıktan sonra, yılan gelmesi muhtemel son deliği tabanı ile tıkar ve oradan Onu yılan ısırır."

Dostluk ÜzerineFethi Gemuhluoğlu · Seçil Ofset · 2007469 okunma

·

74 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

baharsarısı