“Ben bir insandım.” Kitabın adından da anlaşılacağı üzere, okurken huzursuz oluyorsuz. En başından başlamak istiyorum; okurken geçmişime götürdü, annemin banyo yaptırırken kafama vurması, çocukken dışarda oynadığım oyunlar hepsini tekrardan hissetmek muhteşemdi. Sayfalar ilerledikçe kitap kendi içerisine daha çok çekti ve aslında her şeyin başlangıçtaki gibi toz pembe olmadığını, her şeyin aslında kan kırmızısı olduğunu gösterdi. Işid zulmünden kaçan mültecilerin sadece Müslümanlar olmadığını, aynı zamanda, ‘Yezid’ dinine mensup kişiler de olduğunu öğrendim. Bu dine mensup olan kişiler ‘kafir’ denilerek Müslümanlardan daha çok eziyete maruz kalıyor ne yazık ki. Kaçarken çektikleri eziyetler, insanı gerçekten ‘huzursuz’ ediyor. Biz neden bu olanlara sessiz kalıyoruz diye sorgulamamıza sebep oluyor. Bu Mültecilerin Mardin’in cahil insanları tarafından ne gözle bakıldığına ve orada Müslüman olmadıkları için dışlanmalarına tanıklık ediyoruz. Komik kısım ise Yezidler Mardin’de Müslümanlar tarafından dışlanıyor, Müslümanlar ise Amerika’da saldırılara maruz kalıyor. Konu hakkında daha fazla spoiler vermeden yazarın üslubuna geçelim; genel olarak sürükleyiciydi. Anlatımın çok yavaş olduğu yerler yok denecek kadar azdı. Dil yalın ve duruydu sıkıntı çekmeden kolaylıkla anlayabilirsiz. Betimlemeler güzeldi, Mardin kafanızda canlanıyor, sokaklarda yürüyor ve kuş bakışı olarak Mardin’i izliyorsunuz. Tek eksik gördüğüm nokta, bazı kısımlarda sadece cevaplara yer vermiş, sorular yoktu.

HuzursuzlukZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201799,4bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yusuf Keçer