Düşünün ki yaşadığınız toplumda çevrenizdeki insanların hayatı kendi yaşadığınız hayattan daha gerçek, daha ilgi çekici ve daha arzu edilir ve daha daha daha... Kötü bir ütopya gibi değil mi? Ama değil! Yaşadığımız toplum ve hatta sistem bu şekilde ve bu son derece rahatsız edici bazılarımız için. Yaşıyorlar ama ne yaşadıklarını bilmiyorlar. Halbuki hayat ben yaşarsam var, ben yoksam bir hiç.
Maalesef toplumumuzda, elbette ki benim bakış açıma göre, bir tepkisizlik ama farkında bir tepkisizlik var. Bu farkındalık da bilinç düzeyinde değil de daha çok hissetmek düzeyinde sanki. Etrafımızda her dakika, abartmadan söylüyorum her dakika bir gündem oluşuyor/oluşturuluyor. Neye nasıl tepki vereceğini şaşırmak düzeyine bile gelememiş insanlar topluluğu, maalesef tepkisiz bir şekilde izliyor etrafı. Ama hissediyor, bir şeyler ters gidiyor diye de nasıl anlatsa bilmiyor, bilemiyor. Izliyor ve hissediyor.
İşte bu noktada bazıları çıkıyor ve durumu net bir şekilde özetlemek istiyor, ki burada yazarımız söz konusu. Fakat bir sorun var ki bu toplum okumaktan uzak, sadece dizi izliyor! Bu durumda yaşadığımız bu kokuşmuş, vicdansız, insanlıktan uzak, sömürü sistemini 5-10 karakterin içine hayat bulacağı bir kurguya dönüştürüyor. Bu kurgudaki karakterler felsefe yapıyor çünkü insan felsefe yapmalı, okumalı, yaşamalı. Psikolojik travmalar yaşıyor çünkü ben yaşıyorum bu travmaları. Aşk yaşıyorlar, yaşamalılar insan oldukları için. Cinsellik boyutu çok tartışılıyor bu kitabın örneğin, anlayamadığım bir anlayışsızlıkla! insanların bunu hayatlarında yaşıyor olmaları son derece doğalken okumaktan neden bu kadar imtina edildiğini asla çözemedim (!).
Bir okurumuz yorumunda tüm karakterlerin felsefe yaptığını ifade etmiş ve sanki bir tek kişi dinliyor bu felsefeyi diye de eklemiş. Tamamen katılıyorum! Bu tek kişi benim, sizsiniz, bu toplumdaki her okur.
Bu kitabı yaşadığımız sistemin farkına varmanın başlangıcı olarak okuyabilirsiniz. Pişman olmazsınız.
