Biraz uzun ama okunması tavsiye edilir :)
Madde yapacağım, dedim sonunda. Cansız madde. Ya sonra, dedi eniştem. O kadarıyla mı yetineceksin? Ondan sonrasını düşünecek zaman çok, dedim. Dediğimi şimdi halletsem olur mu? Omuz silkti eniştem. Hemen dönerim, dedim. Hatta gittiğimi fark etmeyeceksin bile.
Yeni evrene tekrar girip envantere baktım. Madde... Âlem-104729’da şimdilik sadece saf enerji vardı. Ama iki simetri yasam, maddenin enerjiden yaratılabileceğini –hatta yaratımın enerji gerektirdiğini– söylediğinden tek yapacağım birkaç temel parçacığın parametrelerini belirlemekti. Bu, bu kadar döner, şu, şu kadar döner; bu, bu kuvvete tepki verir, falan filan. Tamamdı.
Madde derhal ortaya çıktı! Dahası, madde patladı. Madde, sanki çağlardan beri bir potansiyellik halinde ve gücenerek bekledikten sonra nihayet kendisine var olma fırsatı tanınmışçasına, şiddetle patlayarak varoluşa ulaştı. Elektronlar, müonlar ve taular, üst kuarklar ve alt kuarklar, skuarklar, gravitonlar, fotonlar, nötrinolar ve nötralinolar, glüonlar, W ve Z bozonları, aksiyonlar, fotinolar, wino ve zinolar... Ve tabii maddeyle birlikte anti-madde de geldi: pozitronlar, anti-müonlar, anti-kuarklar, vesaire vesaire...
Uzayın her köşesinde, enerji tepecikleri ve havzaları maddeyle çağladı. Bu maddenin bir kısmı derhal anti-madde tarafından yok edilerek yeniden enerji yarattı; yeniden yaratılan enerji yeni madde doğurdu ve böylece ikisi arasında sürekli bir alışveriş meydana geldi. Enerji maddeye, madde enerjiye, enerji maddeye yol açtı.
Seyirlikti.
Özellikle kimi yerde fotonlar salınan bir elektriksel ve manyetik enerji biçimine dönüştüler. Bu şeye “ışık” adını vermeye karar verdim. Fotonların çağıldayarak diğer maddelerle çarpıştığı yerlerde çıktı ortaya ışık. Fotonların bulunmadığı yerlerse karanlıktı. Yani maddeyle enerjiyi yarattığımda, aydınlıkla karanlığı da yaratmıştım. Neye yarayacaklarından henüz emin değildim ama bunların da iyi olduklarına karar verdim.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.