Düşünmeyen mutludur diyor Pessoa, ancak yalnızca düşünenler var olmuştur. Var olmanın yani aslında düşünmenin onun için nasıl acı verici olduğunu okuyoruz kitaptaki birçok alıntıda. Var olmak, düşünmek yani kendini fena halde bilmek... evet kendini bilen insan acı çeker ve bu hayatta hüzne mahkumdur. ‘İnsan derinlemesine düşündüğü zaman hissettiği yoğunluğu yaşarken hissetmez asla’ O zaman diyebilir miyiz ki yaşamak var olmak değildir. Bir şeyleri kelimelere dökmekten hoşlanan bir adam. Kelimeler, duyuların vücut bulmuş hali Pessoa’ya göre. Hayallerinde yani zihninde her şeye sahip bir adam. ‘Zamanla gelişen hayal gücümün kurguları beni yorabilir ancak beni hiç yaralamaz ya da aşağılamaz’ diyor Pessoa. İçeride yaşamak ve hayata dokunmamak onun için gerçeklik. Zihninde büyük ordulara savaş açıyor, aynaya baktığında sevgilisinin yüzünü görebiliyor, kral hatta bir kraliçe olabiliyor istediğinde. Ancak hayat onun için bir eziyetten ve dehşet verici bir şeyden ilerisi olamıyor. Kendinden yorulan derinlerdeki en gizli köklerime kadar her şeye bıkkınlığımı bulaştıran bir adamım ben diyor Pessoa. Hayatla ilgili şu sözleriyle noktalamak istiyorum yazımı; “Benim için hayat, uçuruma giden otobüs gelene kadar kalmak zorunda bırakıldığım yol kenarındaki bir handır sadece.” *Hayat bir handır da ölüm bir uçurum mudur acaba?

Anlamaktan YoruldumFernando Pessoa · Zeplin Kitap · 20221,704 okunma

·

8 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.