Anlamaktan Yoruldum Fernando Pessoa

"Güneşin altında otur, tahttan çekil ve kendi kendinin kralı ol"
Bu öğüdün hep aklımda bir kuytuda kalacak samimi dostum Pessoa.
Anlamaktan yoruldum sebebi şüphesizki birçok kez belirttiği üzere anlaşılamamak. Çoğu kez cümlelerin altında ezildiğimi benliğimde ukte olarak kalmış ve kelimelersiz kalmış anlaşılmazlığımı dile getiren naçizane kitap.
Anlaşılmak neden bu kadar zor, anlamak neden bu kadar karmaşık cümleler içeriyor. Anlaşılmayı vurgulayan tüm kelimeler neden intihara meylediyor. Bu kitapta bunların cevabını bulduğumu düşünüyorum. Belki başka bir okuyan bu söylediklerime gülebilir ama Pessoa dostum olur artık.
İki koca kavram ve iki büyük dost iki büyük düşman... Biri anlamak biri anlaşılmak... Hayatımın bilmediğim kayıp cümlelerine o kadar denk geldim ki 69 sayfalık bir kitap ama sanki sonunda milyonlarca sıfır var ve her cümlesinde işte bu yüzden bu haldesin işte bu sebeple hep eksik kalacaksın der gibi. Yaşarken yazdıklarıyla değil eserlerini kitlediği sandığın bulunmasıyla yani öldükten sonra ününe kavuşmuş... Ah o gerçek yazarlar!
Huzursuzluğun Kitabında denk gelmiştim " Benim gibi güneşin önünden bulut geçti diye üzülen bir insan" diyordu yazdıkları da bunun en önemli delili. Ne güzel bir yürek ve kalem. Kesinlikle okunmasını tavsiye ederim ve incelememi bu kitabında(25) yer alan şu sözle bitirmek isterim. Mecburi yaşamın en güzel sözüdür benim için.
"Bir şeylere başlıyorum çünkü düşünecek gücüm yok; bir şeyleri tamamlıyorum çünkü yarıda bırakmaya cesaretim yok"
Saygılarımla.

Portekizli üstad Fernando Pessoa'ya ait aforizmaların bulunduğu bu kitabı okumak bana büyük keyif verdi. İçeriği hayattan, kendinizden, düşünmekten kısacası her şeyden dem vuruyor. Her bir söz fazlasıyla benden, senden, herkesten...

Elimden gelse (Üşenmesem), kitaptaki hemen hemen her cümleyi alıntılayacaktım. Kısacık olmasına rağmen vermek istediği her duyguyu okuyucusuna vermiş. Çok güzeldi. Huzursuzluğun Kitabı'nı da kesinlikle okumalıyım diye düşünüyorum. 70 sayfada bu kadar etkilediyse 680 sayfada bana neler katar...

Pessoa karamsarlığın özünü bilen, o kendi şehrine döktüğü derin yoksunluğunu: ''Ne ölmeyi istiyorum ne de yaşamayı.'' dizelerini okurken var olmayan bu hiçliğin, gaip hali ile yok olmak istiyorum.

Hemen hemen her cümlesinde durup düşündüren, kendinizi bulduğunuz yazarın fikirlerini kalbinizde hissedip özümsediğiniz bir kitap. Şahane cümleler var...