Tabii insan denildiği zaman bütün yeteneklerine sahip bir insan değil, bir "Cottolengo" insanı kastedilince (Amerigo elinde olmadan eski parti üyelik kartlarındaki iriyarı, heykel gibi, atletik yapılı, Prometeus'u andıran resimleri düşündü), en geçerli tutum dinsel tutumdu: Yani kendi sakatlığıyla evrensel bir bütünlük ve uyum arasında bir ilişki kurmak (Tanrı'yı çarmıha gerilmiş bir insanda bulmanın anlamı bu muydu?). Demek ki ilerleme, özgürlük, adalet sadece sağlam kimselerin (ya da - başka şartlar altında- sağlam sayılabileceklerin) yani ayrıcalıklıların düşünceleriydi, evrensel değildiler.
Zaten "Cottolengo" insanlarıyla sağlamlar arasındaki sınır çizgisi belirsizdi: Onlardan fazla neyimiz vardı ki? Az daha düzgün kolumuz, bacağımız, az daha orantılı bir görünüşümüz, duygu ve düşüncelerimizi az daha iyi ifade edebilme gücümüz...
Sayfa 42Kitabı okudu
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.