Kıyıda yaşamak... Gerçekten böylesi bir kitabı, daha doğrusu böyle bir yaşamı tanımlamaya daha uygun düşen bir başlık olabilir miydi, emin değilim. Yaşam diyorum; çünkü Ahmet Cemal hayatını ve duygularını bütün samimiyetiyle; kabına sığmayan taşkın bir sevgiyle ve var olan tüm kederleri içinde barındıran hasretli bir kederle tek tek, ilmek ilmek dokumuştur bu kitaba. Ama gelin görün ki kendisi, terk edildiği o hayatın kıyısından; sözüm ona gökyüzündeki kopkoyu yalnızlığında parlayan tertemiz bir ayın, dokunmak istediği ama asla ulaşamayacağını bildiği o engin okyanusun serin teninde, onun yakamozunda çakım çakım, hasretle yanması gibi yanacak ve umursamaz dalgalarca kıyıya vurup yitip gidecektir. Çünkü kendisi, her zaman yaşamak ile yok olmak arasındaki o ince kıyıda yalnız; ömrü boyunca hayatın bütün aşklarını, sevgilerini ve insanı insan kılan tüm güzelliklerini büyük bir hasretle buradan seyretmek zorunda kalmış, onları susuzluktan damar damar yarılan toprak gibi, dilim dilim çatlayan dudaklarıyla kanarcasına içmek isterken tüm bunlardan merhametsizce mahrum bırakılıp ilençli bir ruhla kıyısına terk edilmiştir. Ve yine oradan, kıyısından, izlemek zorunda kalmıştır; kendisini sevgiden mahrum edenlerin aslında bu duyguyu hiç de yaşamayı bilmediklerini, çıkarları ve ikiyüzlülükleriyle her daim bakir kalması gereken bu temiz duyguyu umursamazca kirlettiklerini. Ve ben burada dikkatinizi bir hususa çekmek istiyorum; ben size kitabı yahut Ahmet Cemal'i tanıtmıyorum, ben size Ahmet Cemal'i 'anlatıyorum'. Çünkü bana bu kitabı öneren çok değerli dostumun da dediği gibi, Ahmet Cemal bu kitapla asla kendisini tanıtmak istemedi; o sadece kendisi anlatmak istedi, onu anlayabilelim diye. Bu yüzden siz de onu okurken kendinizi onu tanıma gayretine sokmayın. Onun hayatına, belki de pek çoğunuz için sıra dışı olan hayatına bakarak hakkında duyarsız yargılara varıp acımasız hükümlere varmayın. Onu sadece anlayın. Yaşarken anlaşılamamış olan bu güzel insan, bari bu kitabıyla bizlerce huzur bulsun. Çünkü bizler, şu dünyada yaşadığımız hayal kırıklıkları sonucunda zihnimizde kurduğumuz hülyalara, hayali ütopyalara kaçıp bir sır gibi onları yaşarken ve kimseleri bu en mahrem addettiğimiz dünyamıza alma cesareti gösteremezken; Ahmet Cemal kendi ütopyasını, kirli olduğunu bildiği halde bu dünyada yaşamaya çalışmış, kırılmak ve kirletilmek pahasına bu en temiz dünyasını insanlara sonuna kadar açma yürekliliği göstermiş ve her türlü parçalanmalarına rağmen kapılarını hiçbir zaman kapatmamıştır. Sanat açısından da ömrünü dolu dolu yaşadı Ahmet Cemal. Ortaya koyduğu eserleri ve çalışmaları sadece isimleriyle buraya yazmaya kalksam iki sayfa daha uzar bu yazı. Ve bu eserlerle ölümsüz oldu o artık. Fakat Vergilius'un kalemiyle dediği gibi ''Şimdi öğrendim, eski kitaplardaki ölümsüzlüğün adı yaşamamakmış.'' diyerek bunda da avuntu bulamadı. Çünkü o, asıl sanatın yazmakta değil, sevgiyi yaşamakta olduğunu bildi. Ve şöyle dedi: ''Bu dünyadan paranın savaşını yitirmiş, ama sanırım kendini ucuzlatmamayı başarmış biri olarak çekip gideceğim ve benim romanım, zaten son satırına kadar yaşanılarak tüketildiği için hiç yazılmayacak...'' Ve son olarak yazıma; Ahmet Cemal'in bütün yalnızlıklara, bütün dışlanmışlıklara, bütün ikiyüzlülüklere ve tüm ihanetlere yaptığı, 'yaşamın kıyısından' yükselip beni ziyadesiyle etkileyen bu cümleleriyle son veriyorum. ''Rengini açıkça belli etmenin, yaşadığının ahlakını savunma yürekliliğinin bedelinin yalnızlıklarla, dışlanmışlıklarla, en temiz ilişkilere ve duygulara çamur atılmasıyla ödendiği, buna karşılık renksizliğin, hep olduğundan farklı yüzleri sergilemenin, sevgilere, dostluklara ihanetlerin ödüllendirildiği bir ortamda, yaşadığım kentte, son sevdiklerim tarafından öldürüldüğümde, cinayet mahallinde ben de vardım. Tam kıyıdaydım. Her şeyi gördüm.''

Kıyıda YaşamakAhmet Cemal · Can Yayınları · 2017129 okunma

··

483 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.