Uykuların Doğusu, oldukça akıcı ve masalsı fakat hazmedilmesi fazlasıyla zor bir dile sahip bir roman olarak karşımıza çıkıyor. Roman halka biçiminde gelişim gösteriyor ve başta birbirinden alakasız gibi görünen ancak sonlara doğru bir araya gelerek bir bütün oluşturan hiâyekerden oluşuyor. Postmodernizm etkilerinin açıkça hissedildiği kitapta asıl anlatıdan bağımsız minik hikâyelere (üstkurmaca yapsına), metinler arası ilişkilere, büyülü gerçekçiliğin etkilerine, duyular arası aktarmalara rastlıyoruz. Bilinç akışı tekniğini romanın ilerleyişini belirleyen en önemli öğelerden birisi konumunda ve bu teknik aracılıyla anlatıcı geçmişe dair hatırlamalarla hikâyeyi anlatıyor. Sürüklenme teması ise romanın temel yapılarından birisini oluşturuyor.
Uykuların Doğusu, Hasan Ali Toptaş'ın üslubuna alışık olan ve bu üslubu beğenenler için mükemmel bir roman fakat bu tarz anlatılara alışık olmayanların pek de hoşlanmayacakları bir roman bence.
