Dokuzuncu Hariciye Koğuşu, küçük yaşta kemik hastalığı geçirmiş olan Peyami Safa'nın hayatından izler taşımaktadır. Kitapta da kahramanımız bir kemik/eklem hastalığı olan Tüberkülozis Osteoartrit hastasıdır. Kitabı okuduğunuzda hasta psikolojisinin ne olduğunu çok iyi anlıyorsunuz. Peyami Safa'nın usta kalemi, kurduğu etkileyici cümleler ile sizi kendine hayran bırakıyor. Anlatımdaki fevkalâde güzellik, okurken edebi bir zevk yaşamanıza neden oluyor. Kitabın ana odağı hastalık psikolojisi iken araya serpiştirilen aşk, ideolojik fikir çatışması ve duygular güzel bir dokunuş olarak romanın tuzu biberi olmuş. Şahsen ciddi bir ameliyat geçirip hastanede yatmış biri olarak hastanede yatmanın insan ruhuna verdiği hissiyatı çok iyi bilirim. Bu bağlamda kitaptaki birçok cümle beni hastane günlerime götürdü ve o hisleri bana tekrar yaşattı.
Şimdi de kitaba olumsuz eleştiri yapmanın sırası geldi sanırım :) Öncelikle kitabın ne kadar güzel ve süslü cümleler ile kurulmuş olduğunu söylesem de olay örgüsü bakımından eksik. Kitaptaki etkileyici ve betimleyici cümlelerin çokluğu, akıcılığa ve olay örgüsüne darbe vurmuş. Kitaptaki durağanlığın üstü neyseki kısa bir kitap olması ve anlatımın güzelliği ile örtülmüş. Roman sıradan bir hikayeyi güzel anlattığı için güzel. Ancak buna sıradan değil de güzel bir hikaye demiş olsaydık bambaşka olurdu. Bir de şunu yakaladım ki: Ameliyathane tasvir edilirken "hamam gibi sıcak" denilmiş ancak ameliyathane tam aksine buz gibi soğuktur. Bu detay da gözümden kaçmadı.
Kitabı gönül rahatlığı ile öneriyorum. Çerezlik bir kitap olan Dokuzuncu Hariciye Koğuşu'nun verdiği edebi tadı almanızı isterim. Pişman olmayacaksınız. Okunmaya değer bir roman. İyi okumalar. :)
